İmam Hüseyn xeymələrə tərəf gəlib buyurdu: Ya Zeynəb, ya Ümmü-Gülsüm, ya Səkinə, ya Rüqəyyə məndən sizə salam olsun.
İmam Hüseynin səsini eşitdikdə hamı başa düşdü ki, Hüseyn (ə) meydana gedir. Qadınlar ağlaya-ağlaya çıxdılar xeymələrdən. Hamı İmam Hüseyni (ə) dövrəyə aldılar. Biri deyi ata getmə, biri deyir qardaş bizi bu çöldə qoyub hara gedirsən?.. Ağa buyurdu: Sizi Allaha tapşırıb gedirəm. Bacı, qayıdın xeymələrə. Atına minib getmək istəyəndə gördü at hərəkət etmir. Başın saldı at, yəni bax gör kim dayanıb necə gedim qabağa... Baxanda gördü Rüqəyyə qucaqlayıb atın ayaqlarını. Ata düş yerə sənə sözüm var. Ağa atından düşdü və dedi: Qızım nə istəyirsən, sözün nədi balam?..
Dedi: Ata, apar bizi Mədinəyə xoşum gəlmədi Kərbəladan. Dedi, qızım qayıda bilmərik. Dedi: Ata, sən yetim görəndə həmişə başına əl çəkərdin hə? İndi ki, meydana gedirsən əlin şək mənim başıma... Hüseyn (ə) özünü saxlaya bilmədi və buyurdu: And olsun Allaha, sənin belə ağlamağın mənim ürəyimi yandırır. Qzım, qayıd xeyməyə hələ çox ağlayacaqsan...
İmam Hüseyn meydana getmək istəyəndə arxadan Xanım Zeyəbin (s.ə) səsi gəldi: Məhləm məhla Yəbnəl Zəhra! Ey Zəhranın oğlu dayan sənə sözüm var. Qayıtdı: Bacı nə sözün var? Dedi: İndi ki, gedirsən meydana, anam Zəhranın (s.ə) bir vəsiyyəti var icazə ver əməl edim. Dedi: Bacı, nə vəsiyyətdi? Anam Zəhra (s.ə) ölüm yatağında mənə dedi: Qızım Zeynəb, mən Kərbəlada olmayacam. Elə ki, Hüseyn meydana döyüşə getdi, mənim əvəzimdən onun boğazından öpərsən... Öpdü Hüseynin boğazından, ağlaya-ağlaya ayrıldı Zeynəbdən Hüseyn (ə)..
İmam Hüseyn (ə)
Belə əhd eyləmişəm ey bacı cananım ilən
Ərseyi-Kərbübəladə boyanam qanım ilən
Bacı əhdim budu, bu çöldə gərək qanə batam
Qanımı, Əkbərimin qanına şövq ilə qatam
Can verib təşnə, gərək isti qum üstündə yatam
Cismi-məcruhum ilə, sineyi-suzanım ilən.
Budur əhdim ki, quram burda gərək məclisi-raz
Qan içində eliyəm,Həqq ilə bir razü niyaz
Can verən vəqtdə, meydanda qılam bacı, namaz
Dəstəmazım ola bu şərt ilə öz qanım ilən.
Bircə qurban ilə o, gəldi Minayi-eşqə
Gəlmişəm mən bura, yetmiş iki qurbanım ilən.
Çəkmərəm qəm dəmi-şəmşirdə, şəmşir nədür?
Xəncərü tiğ nədür? nizə nədür? tir nədür?
Məclisi-vəslə qədəm qoymağa tə'xir nədür?
Mən bu bəzmə gedirəm, başım ilən canım ilən.
Haqq yolunda susuz ölmək, demə zəhmətdi mənə
Gözümə ox dəyə əgər, eyni-məhəbbətdi mənə
Aləmi-eşqdə, hər zəhməti rahətdi mənə
Dözərəm, yüz belə zəhmətlərə bir canım ilən.
Çəkmərəm minnət ədudən, çəkərəm bu ətəşi
Bacı, eşq aləminin coxdu belə keşməkeşi
Əhli-Kufə,yetirir zülmünü itmamə, bacı
Bədənimdə dəxi qoymazla qala camə, bacı
Nizələrdə aparallar başımı Şamə, bacı
Bədənim yerdə qalır, peykəri-üryanım ilən.
Şamdə, məclisi-işrət quralar, söz demərəm
Kuçəvü bamdə səf-səf duralar, söz demərəm
Xeyziran çubi nə qədri vuralar, söz demərəm
Bəzmi-əğyardə mən, bu ləbi-dəndanım ilən.
Xanım Zeynəb:
Zeynəb ərz eylədi- qardaş, bilirəm ruzi-cəza
Sən ilə Həşrə gəlir başlar əlində, şühəda
Üsəranı başıma cəm'edərəm mən də, əxa
Gələrəm Məhşərə, bu zülfi-pərişanım ilən.
Ümmətə cümlə şəfaət edərəm mən, mən ilən
Kərbəladə bulaşan qanuva pirahən ilən,
Şimri-dunun yaxasından tutaram, şivən ilən
İstərəm qanuvi, bu çaki-giribanım ilən.
Ya Huseyn, hövli-qiyamətdə yetiş imdadə
Raciyəm, bircə ümidim sənə var Üqbadə
Ağlaram, olsa həyatım nə qədər dünyadə
Gecə-gündüz, sənə bu dideyi-giryanım ilən.
Gəldi meydana ac, susuz, yorğun.. Əbəlfəzlin (ə) cənazəsi gözünün qarşısında, Əli Əkbərin (ə) doğranmış bədəni gözünün qarşısında, səhabələri gözünün qarşısında..
Vaxt o vaxt idiki solmuşdu Hüseyn
Oğlu, qardaşı düşüb yada dolmuşdu Hüseyn
Eyləyib neyzəsinə təkyə yorulmuşdu Hüseyn
Tək süleymanidə, meydan dolu əhlimən idi
Dövrün almışdı camaət hamısı düşmən idi..
Dşümənə xitab edərək buyurdu: Məgər mən Peyğəmbərinizin (s.ə) qızının oğlu deyiləmmi? Məgər cəddim Rəsuləllahın (s.ə) haqqındakı bunlar "Cənnət gənclərinin sərvəridir" şəklindəki sözünü eşitməmisizmi? Ey insanlar! Hansı günahdan ötəri qanımın axıdılmasını halal bilirsiz?
Düşmən qoşunundan: Heç bir şey, səni bizimlə bu döyüşə çəkən atan Əliyə qarşı kin-küdurətdi.
İmam Hüseyn (ə) düşmən qarşısında şücaətlə belə buyurdu:
قَالَ الإمَام الحُسَيْن (ع) -مِنْ كَلامِهِ يَوْمَ عَاشُورَاءَ-: ألا وَ إنَّ الدَّعىَّ ابنَ الدَّعىِّ قَدْ رَكَزَ بَيْنَ اثنَتَيْنِ بَيْنَ السُّلَّةِ وَ الذِلَّةِ وَ هَيْهَاتَ مِنَّا الذِلَّةُ
«Yox! And olsun Allaha! Nə (zilləti qəbul edib) zəlillər kimi sizə təslim olaram, nə də qullar kimi qarşınızdan qaçaram.» (Əl-irşad, səh. 235)
لَيْسَ شَاْنِى شَاْنُ مَنْ يَخَافُ الْمَوْتَ Həqiqətən mən ölümü səadət və zalımlarla yaşamağı alçaqlıqdan başqa bir şey bilmirəm. (Mənaqibi İbni Şəhri Aşub, cild 4, səh. 68)
مَرْحَبًا بِالْقَتْلِ فِى سَبِيلِ الله Məni ölümlə qorxudursunuz? Afərin! Allah yolunda ölümə. (Əyanuş-şiə, cild 1, səh. 581)
قَالَ رَسُولُ الله: مَنْ اَقَرَّ بِالذِّلِّ طَائِعًا فَلَيْسَ مِنَّا اَهْلَ البَيْتِ Əgər Məhəmməd (s)-in dini mənim ölümümlə qalacaqsa ey qılınclar doğrayın məni!” (Mosuətu kəlimatul-İmam Hüseyn (ə), səh. 445)
İmam Hüseyn (ə) çox şücayətlə vuruşdu....
Bir qədər nizəsini yerə sancdı dincəlsin, nizəni yerə sancanda hər tərəfdən daş atdılar üzünə, bədəninə, alnına dəydi....
Bir şil olmuş o zaman alnına bir daş vurdu
Həzrəti Fatimənin qəlbini o, daş yandırdı
Nə əlindən tutanı oldu, nə də qan durdu
Hərmələ oxlarını atmışdı gərçi çoxunu
Alnının qanı axdı üzünə. Alnının qanı axanda köynəyini üzünə çəkdi ki, alnının qanını silsin. Köynəyin qaldıranda üç şöləli oxu atdılar sancıldı Ağanın sinəsinə......
Çıxarıb kəmanə o zəxirə oxunu
Ox nə ox sinədə nə sinə ki qələm şərhi verər
Titriyən əllərini verdi nişani taraza
Dedi, oxdu bu ox döşdə gərək qəbri qazam...
Oxu qabağdan çıxarda bilmədi əlini atdı arxadan çıxartdı. Onunla yıxıldı yerə üzünü qoydu torpağa: Bismillahi və billah və əla milləti Rəsuləllah. Peyğəmbər ümmətinə qanımı hədiyyə edirəm. Allahım şahid ol bu qövm elə bir adamı öldürür ki, bundan sonra Peyğəmbər qızı Zəhranın oğlu daha qalmadı.. Atda ağlayaır, Zülcənahda başını sürtür Ağanın qanına ağlayır.
İmam Hüseyn (ə): «Pərvərdigara, Sənin qəza-qədərinə razıyam və Sənin əmrinə təsliməm. Səndən başqa mə’bud yoxdur, ey fəryad edənlərin fəryadına yetəni.» (Məqtəlul-Huseyn (ə), 283)
Birinci Rüqəyyə çıxdı və ağlaya-ağlaya dedi: Ay atamın atı, atam meydana gedəndə susuz idi de görüm onu öldürməmişdən qabaq ona su verdilər ya susuz atdan yerə saldılar?..
Niyə Hüseynsiz gəldin? Harada və necə buraxdın Hüseyni?... Ey vay Hüseynim... Ey vay Hüseynim... Gör halımızı ey ata..
Görürəm dəyib keçib ox sonra sancılıbdı xəncər
Bu yara baban Peyğəmbər, dediyi nişanə bənzər................
Zeynəb (s.ə) çıxdı xeymədən, uşaqlar çıxdılar hamı gəldi Hüseynin (ə) yaralı bədəninə tərəf. Aldılar Hüseyni (ə) dövrəyə.
Xanım Zeynəb (s.ə) İmam Hüseynin (ə) yanına gəlib buyurur: İlahi, bu kiçik qurbanı bizdən qəbul eylə.
Vaxt o zaman idi ki, şimr oturmuşdu Ağanın sinəsində, xəncər əlində istəyir Ağanın başını bədənindən ayıra. Zeynəb (s.ə) xəncərin bir tərəfindən tutdu. Zeynəb (s.ə) çəkir xəncəri, şimr bir tərəfə çəkir.... Zeynəb (s.ə): Qoymaram Hüseynimin başını kəsəsən. Əlləri kəsildi Zeynəbin (s.ə) qanı qarışdı Ağanın qanına. şimr qılıncının qılıyla Zeynəbin (s.ə) sinəsinə vurdu, Zeynəb Hüseynin (ə) qarşısında yıxıldı yerə....
O anda Peyğəmbər (s.ə) gəldi, Əli (ə) gəldi, Zəhra (s.ə) gəldi, bütün Peyğəmbərlərin (s) ruhu gəldi Kərbəlaya. Əli baxır (ə), Peyğəmbər (s) baxır, Zəhra (s.ə) baxır, Zeynəb baxır (s.ə) Rüqəyyə (s.ə) baxır o məlun xəncəri çəkdi Ağanın başını bədənindən ayırdı............
Birdən yezid qoşunundan səs gəldi Allahu Əkbər!!! Təkbir səsi gələndə bir xanımında (s.ə) səsi ucaldı: Məzlum balam... Məzlum bala...
Admin: 3
Redaktor: 4
Sayt nəzarətçisi: 7
VİP: 1
İstifadəçi: 6704
Bu gün: 0
Atın kişnəmək səsini xeymədə eşitdilər. İmam Hüseyn (ə) hər zaman döyüşün müəyyən məqamında xeyməyə qadınlara baş çəkib qayıdırdı. Yenədə atın səsi gələndə qadınlar çıxdılar ki, Ağanı görsünlər bu dəfə at sahibsiz gəldi xeyməyə..............
