Səhər açılırdı. Günəş yenə də adəti üzrə öz şəfəqlərini bu sınıq pəncərələrdən içəri vururdu. Gecənin soyuğunu içəri ötürən sınıq pəncərələr sübh çağı narin üfüqləri yerə səpələyirdi. Kimsə düzəltdirmirdi bu şüşələri. Yayı qışa, qışı yaya satan fəsillər hələ də ard-arda ötüb keçirdi. İçəridə yatan məsum körpələr öz röyalarından ayılmaq bilmirdilər. Bəlkə də nə vaxtsa ayılacaqlar, lakin ayılmaq istəməyəcəklər. Kaş elə hər şey yuxu kimi şirin olardı deyəcəklər.

Bura tərk edilmiş körpələrin......