Əli əkbər (ə): Ata məni də meydana getməyə icazə ver. And olsun Allaha artıq döz bilmirəm. İmam Hüseyn (ə) buyurdu: Dedi get meydana. Qucaqladı bağrına basdı. Ən həssas məqamıdı oğlu Əli Əkbəri (ə) qucaqlayır Əli Əkbərdə (ə) başını qoyub atasının sinəsinə ağlayır.
Gördülər Rüqəyyə məzəri saldı yerə.
Qızıl gülün başına bülbülü həzin dolanar.
Bacıda qardaşının sayəsinə daldalanar.
Rüqəyyə düşdü Əli Əkbərin (ə) ayaqlarına. Əli hara gedirsən? Dedi: Bacı get nənəmin ağuşuna, mən getməliyəm məni yuvatma..Mən gərək gedəm bacı...
Dedi: Ya Rəbb bu gedən qardaşı taxəbdən ayırma.
Balu pəri bu xəstə kəbu-tərdən ayırma
Ondan sonra gedir meydana. Meydana gedən də İmam Hüseyn (ə) Əli Əkbərin (ə) arxasıyca baxıb belə buyurur:
Allahım, şahid ol elə bir cavanı meydana göndərirəm ki, hamıdan çox əxlaq, məntiq və yaradılış baxımından Peyğəmbərə (s) oxşayır, Peyğəmbərə (s) bənzəyir.
Əli Əkbər (ə), döyüşür vuruşur arada qayıdır və deyir: Ata, susuzluq məni öldürür, taqətim yoxdur vuruşam. Olar bir qədər su gətirəsən içəm, güc tapam vuruşam düşmənlə?
İmam Hüseyn (ə) buyurdu: Baban Peyğəmbər (s) özü səni susuzluqdan sirab edəcək...
Əli Əkbər (ə) dü.mənə üzünü tutub buyurdu: Mən Əli oğlu Hüseyn oğlu Əliyəm. Beytullaha and olsun ki, bizlər Peyğəmbərə (s) ən yaxın kəslərik. And olsun ki, zinazadənin oğlu aramızda hökm edə bilməz. Qılıncımla düşmənə vurar atamı müdafiə edərəm. Həm də Haşimi xidmətkar bir ərəbin vurduğu kimi.
Yazırlar bir nəfər xəlfətdə dayandı, dedi: Baxın indi atasının ürəyinə necə dağ çəkəcəm. Əli Əkbər (ə) keçəndə nizəni elə bir zərbə ilə vurdu ki, sancıldı Əli Əkbərin (ə) sinəsinə.
Əli Əkbər (ə), üzünü dolandırdı xeymələrə tərəf: Ata məndən salam olsun sənə.
Ondan sonra dedi: Ata bu mənim babam Peyğəmbərdi. Ata Peyğəməri görürəm. Sənə salam göndərir və deyir, ey Hüseyn tez gəl bizim tərəfə.
Sonra elə bir söz yazırlar ki, hamının ürəyini parçalayır. At getdi o vəziyyətlə düşmən qoşununa tərəf.
Elə ki, daxil oldu düşmənin içinə hərə bir yandan nə qədər bacardılar zərbə vurdular Əli Əkbərə (ə) və onu tikə-tikə elədilər. İmam Hüseyn (ə) eşitdi Əli Əkbərin (ə) səsini ağlaya-ağlaya gəldi.
Ondan əvvəl Zeynəb (s.ə) gəlib özünü saldı Əli Əkbərin (ə) üstünə. Uzandı yerə üzünü qoydu Əli Əkbərin (ə) üzünə.
İmam Hüseyn (ə) buyurdu: Səni öldürənləri Allah öldürsün. Əli əkbər səndən sonra kül ola dünyanın başına.
Əli can bala Ləbbeyk,
Ləb ətşan bala ləbbeyk.
Səsin xeyməyə gəldi,
Hayannan bala ləbbeyk?..
Mələk tələtim Əkbər,
Qəmər sinətim Əkbər.
Dayan gəldim hərayə,
Mənəm an bala ləbbeyk.
Salıb gördü qılınclar,
Əli Əkbərə sarı.
Əli başların üstdə,
Qılınclar axır həvayə.
Xitab eylədi Həzrət: Bala gəldim hərayə,
Ata baxdı dayandı.
Dedi vay bala yandım,
Səsə Əkbər oyandı.
Hüseyn hər qədəm atdı,
Yıxıldı yenə durdu.
Dedi bəsdi cəfa gəl,
Əli bil şəbi qıldı.
Dizi üstə yıxıldı,
Üzün qoydu üzünə.
Dedi nalə buyurdu:
Nə tez oldu vuruldun ay bala?....
Səhər-ulduzum Əkbərim,
Dedi: Gözün aç mənə bir bax
Baban bax səni səslər...
İmam Hüseyn (ə), tikələrini yığmaq üçün əbasını yerə saldı. Əli əkbərin (ə) tikələrini yığdı əbanın içinə.
Onda Əbəlfəzl ağa gəldi tutdu dedi. Ağa sən çəkil biz apararıq cənazəni xeymələrə...
Əkbərə yoxdur tay deyərəm mən,
Öz başıma kül tökərəm vay deyərəm mən.
Söyləmə gəlmir şibhi Peyğəbər,
Çünki qızım onda olub qeyrəti Heydər.
Gəlməmək üçün bircə səbəb var
Doğranıb atlar ayağında Əli Əkbər.
Admin: 3
Redaktor: 4
Sayt nəzarətçisi: 7
VİP: 1
İstifadəçi: 6678
Bu gün: 0
