XEYMƏDƏ MƏŞVƏRƏT

 Yeddi dəstənin başçıları və yeddi məlaikə mənim otağımda toplandılar. Götür-qoy etdik ki, nə edək ki, kamil intiqam hasil olsun, qəlbimiz sakitləşsin. Qarşıdakı mənəvi müharibədə kamil nəticəyə çataq.

Xüsusilə, İmam Zaman (ə)-ın qəlbi qəm-kədərlə doludur. O şəmin pərvanəsi olan şiələr də hüzndən kənar deyillər.

"Bizim şiələr torpaq və gilimizin artığından yaranmışlar, vilayət suyu ilə qarışmışlar. Şadlığımıza şad, qəmginliyimizə qəmgindirlər.” (İmam Sadiq, (ə))

Bəziləri dedilər ki, yaxşı, Bərəhuta daxil olub onları tikə-tikə doğrayaq, lap elə ölməsələr də qəlbimiz soyusun.

Mələklər dedilər… Onların əzabı siz verəcəyinizdən daha ağırdır. İkincisi, sizin Bərəhuta daxil olmağınıza icazə verilməyib.

Bir başqası dedi… Biz Bərhuta daxil olsaq, onların əzabı yüngülləşər. Çünki Cəhənnəm odu mömindən qorxandır.

Mən dedim… Bizim qanımızın coşub qaynamasının səbəbi İmam Zaman (ə)-ın kədəridir. Şiənin qəlbi ona bağlı olduğundan nə qədər ki, onun qəlbi soyumayıb, bizimki də soyumayacaq.

Fikirləşib, onu intizardan qurtarmaq lazımdır. Bunun duadan başqa yolu yoxdur. Biz tam ciddiyyətlə biçarələrə çarə qılandan istəyək ki, dərdimizə çarə etsin. Hamı bu fikri bəyəndi. Yalnız məlaikələr susdu.

Bu vaxt qoşundan bir dəstə adam gəldi və dedilər ki, şəmşirsiz, nizəsiz bizim qəlbimiz soyuyan deyil. Dedim ki, hamıya elan edin ki, sıraya düzülsünlər, Beytül-məmura tərəf gedəcək və Allahdan zühurun təcilini istəyəcəyik.

Hamı düzüldü. Əllərimizi Allah dərgahına qaldırıb "Fərəc” duasına başladıq. Başqa çarəmiz də yoxdu. Sıradan çıxıb bir neçə nəfərlə lövhə olan yerə getdik ki, ali söhbətlərdən eşidək. Bir də gördük ki, Peyğəmbər, (s.ə.v.v), Əli (ə), Əhli-beyt də sıraya durub, əllərini "Fərəc” duasına qaldırıblar. Arxalarında bütün peyğəmbərlər, mürsəllər, göy əhli, mələklər dua üçün durublar.

Dedim… Şəksiz, bu hadisədən dünyaya təsir olacaqdır. Çünki nəzər salıb, Həzrətin özünü, yaxınları ilə bir dağ başında dua halında gördüm.

Mənbə: "Axirət aləminə səyahət" kitabı