DƏVƏ OTARAN NƏ BİLİR DƏRD NƏDİR

 Səfiyyə (huriyə) fikrə getmişdi ki, könlümün qəmini necə dağıtsın. Təəccübünü bildirdi ki, Darüs-sürur qəm, kədər yeri deyil!

Dedim… Özünə əziyyət vermə, kədəri dağıtmaq sənin işin deyil.

Aşiq könlü min bir dərdə səhnədir

Dəvə otaran bilərmi dərd nədir?!

***

Kədər yeri deyil Qüds barigahı,

Fəqət ərşə qalxır qüdsülər ahı.

Qəlbimin sirrini ona demədim. Çünki o anlamazdı. Heç faydası da yoxdu! Çünki yuxarı aləm əhli hər şeyi tərk etsə də, toxumu torpaqda gizlənmiş eşqi dərk etməz. Yalnız torpaqdan yaranmış Adəm eşqə talib və aşiqdir və kədər içində zarıyıb deyir…

İlahi, bir sinə buyur, yandıra

Bu sinədə könül ver, od qaldıra.

***

Donmuş könül bir torpaqdır, bir də su

Qəlb od olsun, sinəm tüstüylə dolu...

Səfiyyəyə dedim ki, mən o kənardakı bağlarda gəzib, xəlvətə çəkilmək, könlümün qəmini dağıtmaq istəyirəm.

Dedi… Haraya getsən, tənha deyilsən. Dağ-dərə, səhra, bağ, yamac zərrə-zərrə şairdir, həssasdır.

Dedim… Onlar mənim üfüqümdə deyillər.

Dedi… Əgər bir naməhrəmiksə, yaxşı olar ki, bizi mürəxxəs edəsən.

Dedim… Əgər Həzrət Zəhra (ə.s) olmasaydı, indi mürəxxəs idin.

Qalxıb, yola düşdüm. Hansı ağacın altına çatdımsa, budaqlarını əydi və səsləndi ki, "ey mömin, bizim meyvələrimizdən ye!” Onların səsi xoş olsa da, mənim qulağımda qarğa qarıltısından başqa bir şey deyildi. Onların cavabında dedim…

Könlüm elə tutulmuş, qalmamış həvəs bağa,

Qoxulanmağa gəlmiş çiçək həsrət damağa.

Ağac budağını yuxarı qaldırıb səsləndi… Meylin yoxdusa, niyə gəlmisən?

Başqa bir ağac səsləndi… Sözsüz ki, mələkdir, yoxsa yeyərdi.

Başqa biri əlavə etdi… Yəqin meyvə yeməyən bir heyvandır.

Başqa biri təəccübləndi… Bəlkə dəlidir. Axı bura dəli yeri deyil?! Bəlkə naz edir?

O biri dilləndi… Qıtlıqdan təzəcə çıxıb, bolluğa düşüb. Zövqdən, həyəcandan ağzı kilidlənib...

Dedim… Yenə o xeyməyə rəhmət!

Geri qayıtdım. Hadi xeymədə dayanıb məni gözləyirdi. Məni görüb yaxınlaşdı. Fikirləşdim ki, bəlkə, qəlbimin düyününü bu məhrəm aça.

 Mənbə: "Axirət aləminə səyahət" kitabı