HƏBİB İBNİ MƏZAHİRLƏ SÖHBƏT

 Bu halda ikən biri qaçaraq gəldi ki, Həbib ibni Məzahir səni istəyir. Soruşdum ki, haradadır? Dedi ki, şəhərdə.

Düşündüm ki, yəqin mən şəhərə gedəndə Hadi onunla əlaqə saxlayıb. Həbib ibni Məzahirə mütəvəssil oldum (o aləmdə xüsusi zehni əlaqə ilə). Salamlaşıb, hal-əhval tutandan sonra mənim raz-niyazımı eşitdiyini bildirdi və buyurdu…

Nədən halın pərişandır, oğulcan,

Qəmdə vurnuxur xəyalın, oğulcan?

Sevin, yüz-yüz şükürlər qıl Tanrıya,

Nəhayət, əldə vüsalın, oğulcan.

Cavabında dedim…

Ata, gülşən zindan olmuş gözümdə,

Gülüstanlar tufan olmuş gözümdə.

Hələ kam almamış könül həyatda,

Hər nə ki var, duman olub gözümdə.

O dedi…

Toplansa qəm əhli, inan, bir yerə

Danışıb qəmləri faş edək gərək.

Qəmləri çəkməyə tərəzi gəlsə,

Qəmimiz hamıdan ağır gələcək.

Cavabında dedim…

Könlümün dərdləri hesaba gəlməz,

Bişmiş quşun dərdin bir Allah bilib.

Həbibim, sən fəda olub həmin gün

Qəmdən qurtulmusan, qəm bizə gəlib.

İlahinin danışan kitabı Həzrət Vəliyyi-əsr (12-ci İmam (ə)) buyurur… "İmam Hüseyn (ə) kömək istəyən zaman dünyada olmadığımdan ona kömək edib, aşiqlərin son arzularına uyğun hüzurunda fəda ola bilmədiyimdən həmişə yanıb-yaxılıram.”

Deyirlər, İmam Əsr (ə) ziyarət zamanı cəddi Hüseynə (ə) ərz edir… "Gecə-gündüz sənin üçün ağlayıram, gözlərimdən yaş yerinə qan axır.”

Eşq məktəbində sübut olmuşdur ki, məşuqunun hüzurunda fəda olan aşiq öz arzusunun son dərəcəsinə çatır. Əfsus, həsrət, qəm-qüssə istəmirlər. Ey Həbib, sən də onlardansan!

Başqa bir dəstənin isə eşqi, süruru, sevinci İmam Zaman (ə)-dır. Onlar Həzrətə yetişə bilmirlər ki, ona xidmət, yardım edələr, öz məşuqlarını zalımın çəngindən alalar, Həsrət alovu qəlblərində şölələnir. Onlar üçün nəinki şərbət dadsızdır, üstəlik onlar yemək yerinə qəzəbdən ciyərlərini yeyirlər. Biz o qəbildənik.

Ey Həbib! Biz necə sizinlə bərabər, eyni ola bilərik? Haradan sizin sevinc və şadlığınız bizimki ilə bir olar?

Siz Kərbəlada eşqin şiddətindən meydana üryan girdiniz. Siz öz ölümünüzə can atdınız. Bu iş səbəbindən eyşiniz dada gəldi, içdiklərinə ləzzət qatıldı. Biz isə bundan binəsib olduq, bu həsrəti özümüzlə gora apardıq.

Ey Həbib! "Allah yolunda öldürülənləri heç də ölü zənn etmə, onlar öz Rəblərinin yanıda diri olub, ruzi yeyirlər” ayəsi sənə aiddir, mənə yox!

Ey Həbib! Sən yeni həyat almısan, mən isə ölüyəm. Sən xoşbəxt olmusan, biz isə bədbəxt olmuşuq. Məgər sən 12-ci İmamın dünya xarabalıqlarında qəm-qüssə içində nə çəkdiyindən xəbərdar deyilsən? Əgər sən də bizim kimi arzunu gora aparsaydın, indi qan ağlayardın.

Qəlb hakimsə qətlə yetən kəslərə,

Ağlayar ölü yox, diri səslərə.

Əlaqəmiz elə idi ki, bir-birimizin surətini görürdük. Həbibin halı pozuldu, başını aşağı saldı, gözləri yaşla dolmuş halda zümzümə etdi…

Alovlanmış quşam öz əhvalımla,

Aləmi odlaram qanadlarımla.

Rəssam bir divara çəksə əksimi,

Dünyalar od tutar bu timsalımla.

Söhbəti kəsib getdi, mən də qayıtdım.

Məhəbbətdən savay umacağım yox.

***

Bizi nə sər, nə saman yaratdılar,

Pərişanam, pərişan yaratdılar.

Pərişanlar basdırıldı torpağa,

O torpaqdan bizə can yaratdılar.

***

Keçinərdik dərd bir olsa nə vardı,

Üzümüzə qəm az gülsə nə vardı!

Başım üstə həbib gələ, ya təbib,

İkisindən biri gəlsə nə vardı!