Əgər siz əzizləri yorsam bağışlayarsınız. Gəlin birlikdə duanın təsirlərinə aid bir hekayə oxuyaq. İnşallah söz həqiqi mənasında yerinə düşmüş olar. Mərhum Müqəddəs Ərdəbili adlanan Əhməd ibn Məhəmməd Səfəvilər dövründə Nəcəf şəhərində yaşayırmış və hicrətin 993-cü ilində vəfat edib. O, böyük fəqih, filosof və ziyalı din alimi olduğu üçün şiə aləmində adı birinci yerdə çəkilən şəxslərdən biridir. Vacib olunan oruclardan başqa müstəhəb oruclar, vacib olunan gündəlik namazlardan başqa istisnasız qıldığı gecə namazları və s. müstəhəb namazlar, etdiyi dualar, din sahəsində çəkdiyi zəhmətlərin bəhrəsi nəticəsində mənəviyyat sahəsində özündə müqəddəs kəlməsinə layiq olan yeri tapmışdır. Mərhum Müqəddəs Ərdəbili xoş görüşlülər arasında birinci yerdə olan insanlardan biridir ki, dəfələrlə İmam Zamanın(ə) hüzuruna yetişib o həzrəti ziyarət etmişdir. Lakin təəssüflər olsun ki, bizim günahlarımız bizimlə həqiqət arasında ən böyük hicab olduğundan özümüzdə olmayanı və əlimizə yetişməyəni başqalarında görə bilmirik. Çünki, özümüzdə müvəffəqiyyət yoxdur. Ona görə də bizim düşüncəmizdən bu cür şeylər uzaq hesab olunur. Əlbəttə danlaq yeri də yoxdur. Lakin ən azı başqalarının hesab-kitabının bizim kimi olmadığına ehtimal veririk. Yazırlar ki, Ayətullah Seyyid Həsən Əbtəhi İmam Zamanla(ə) görüşənlər kitabında Əllamə Məclisinin Biharul-Ənvar kitabından nəql edir. mərhum Müqəddəs Ərdəbili Nəcəf şəhərində həzrət Əli ibn Əbu Talib əleyhissalamın mübarək məqbərəsində öz hücrəsində ibadət və mütaliə ilə məşğul olduğu zaman cavabında aciz qaldığı bir məsələ ilə qarşılaşır. Bir gecə öz-özünə deyir: İmam əleyhissalam üçün ölüm ilə diriliyin fərqi olmadığı halda niyə gedib sualını soruşmursan? Bu inamla ayağa qalxıb İmamın(ə) hərəminə doğru yola düşür. Gecənin yarısı hərəmin bağlı qapısına yetişərkən qapılar üzünə açılır və hərəmin içinə daxil olur.

Ən ziyalı alimlərdən olan Mir Əllam təsadüfi olaraq həmin vaxt hücrəsindən çıxmışdı ki, gecə namazı qılmaq üçün dəstəmazını yeniləsin. Müqəddəs Ərdəbilinin hərəmin qapılarına çatarkən bağlı qapıların onun üzünə açıldığını gördü. Ustadının mənəviyyat sahəsində uca mərtəbədə olduğunu bildiyi üçün onu izlədi. Mir Əllam nəql edir: Gördüm ki, Müqəddəs Ərdəbili hərəmdəm çıxarkən sürətlə hərəmin qapılarını açıb Kufə məscidinə tərəf yola düşdü. Mən də onu izləməyə başladım. Kufə məscidinə çatarkən daxil oldu, lakin mən eşikdə gözlədim. Bir az sonra məsciddən çıxıb yavaş-yavaş Nəcəf şəhərinə sarı yola düşdü. Mən də onun ardıyca getdim. Hənnanə məscidinin yanında məni öskürmək tutdu. Müqəddəs mənə tərəf qayıdıb səsləndi: Kimsən? Kim məni izləyir? Cavab verdim: Ağa, mənəm, Mir Əllam. Müqəddəs soruşdu: Mir Əllam sən burada nə edirsən? Dedim: Ağa, sözün düzü Əli(ə)-ın hərəminə daxil olduğunuz zamandan sizin arxanızca gəlirəm. Dedi: Hətta Kufə məscidində də? Dedim: Xeyr, orada cürətim olmadı. Amma səni and verirəm Əli(ə)-ın haqqına bu gecə nə olduğunu mənə söylə. Müqəddəs Ərdəbili dedi: Mir Əllam, mən də səni and verirəm o həzrətin haqqına nə qədər ki, mən ölməmişəm bu sirri açma. Söz verdim. Sonra buyurdu: Həzrət Əli əleyhissalamın hərəminə daxil olarkən o pak zərihdən səs gəldi. Məgər sizin öz zamanınızın imamı yoxdur? İndi oğlum Mehdi Kufə məscidində ibadətdədir. Sualını ondan soruş. Kufə məscidinə çatarkən həzrət Mehdi Sahibəzzamanı mehrabda ibadət halında tapdım. Dayandım, ağa namazını qurtararkən mənə buyurdu: Müqəddəs nə əcəb bizi yad etdin? Sonra çətinliklərimin cavabını verdi.

Əziz oxucu, sözümün canı bu əsaslı nöqtədədir ki: İmam Zaman(ə) buyurur: Müqəddəs nə əcəb bizi yad etdin? İmamın bu buyuruğundan mənəviyyat qapılarının insanın üzünə həmişə açıq olduğu anlaşılır. Nəinki, yalnız açıqdır, hətta hər an insanları orada gözləyirlər. Lakin uyğunluq lazımdır. İnsan saleh əməlləri ilə özünü mənəviyyat cazibələrinin üzərində yerləşdirməyə çalışmalıdır. Belə olan halda istər-istəməz maqnit dəmiri öz tərəfinə çəkdiyi kimi Allah-taalanın haqq cazibəsi də insanı öz tərəfinə cəzb edəcək. İndi isə 186-cı ayənin tərcüməsini yenidən oxuyaq: "Bəndələrim Məni səndən soruşanda (de ki,) Mən onlara yaxınam, dua edib Məni çağıranın duasını qəbul edirəm. Onlar da gərək Mənim dəvətimi qəbul edib Mənə iman gətirsinlər, bəlkə (doğru) yolu tapdılar."