Kərbəla məşərul-həramı
İmam(ə) göstəriş verdi ki, çadırları bir-birinə yaxın etsinlər və onun kəndirlərini bir-birinə bağlasınlar. Çadırların arxa tərəfindən bir xəndək qazıldı və odunla dolduruldu ki, qarətçi əmirin cinayətkarları ilə Rəsulullah(s) hərəmi arasında arakəsmə olsun. Belə ehtiyat tədbirlərini gördükdən sonra Kərbəla Məşərul Həramında gecələməyə oturdular. Allah evinin zəvvarları kimi Qurban bayramı axşamı Məşərul Həramda dayanaraq, elə orada gecələdilər. Sabah Aşuradır -»qan bayramı». Allahın zəvvarları beytullaha deyil, qurbangaha gedəcəklər ki, əbədiyyətə qovuşsunlar. Yalnız bu gecəni Məşərul Həramda dayanmışlar ki, Allahla raz-niyaz etsinlər. Əgər mahir bir rəssam o gecənin şəklini çəkmək istəsə, aşağıdakı kimi bir tablo yaranar:
- Bir səhnədə səhabə və rəiyyət yığıncaq keçirmişlər. Müzakirə obyekti səhər müdafiəsidir. Hər kəs bir rəy fikirləşir. Amma sözün canını Müslüm ibn Oscə dedi: «Sabah düşmən döyüşə qalxan kimi can sizin və can Zəhra balalarının, diqqətli olun ki, bizim bir nəfərimiz sağ qalanadək Bəni Haşimdən bir nəfər belə şəhid olmasın. Budur Allahın bizə əmr etdiyi məvəddətin mənası. Biz bir neçə saatlığa olsa belə onların sağ qalmalarını öz həyatımızdan üstün tutmalıyıq.
Digər bir yığıncaqda Bəni Haşim toplaşmışdır. Onlar Bəni Haşimin nurlu simasının başına toplaşmışlar. O cənab buyurdu: «Əvvəla, səhabə və rəiyyət bizim qonaqlarımızdır. Bu dəlillə ki, Quran bizim evimizdə nazil olmuşdur və biz ev sahibiyik. İkincisi, onlar bizim İmamımızın(ə) köməkçiləri kimi ətrafımıza toplaşmışdılar. Buna əsasən sabah döyüş başlananda onların bizdən qabaq ölümə getməsinə icazə verməməlisiniz.
Beləliklə, hər iki yığıncaqda söz vəfadarlıqdan və birinci şəhid olmaqdan gedir. Sonra hamısı Allah qarşısında son dəfə çöhrələrini torpağa dikib səsləri bir-birinə qarışaraq bir ahənglə Allahın zikrinə qərq olmuşdular. Bu eşq və məstliyi bəzi təbirlərdə arı pətəyinə bənzətmişlər.
فباتوا ولهم دوىّ كدوى النحل مابين راكع و ساجد و قائم
Niyə də belə olmamalıdır? Bu mərd adamlar ömürlərinin son səhərlərinin açılmasının intizarında idilər və ömürlərinin ən iftixarlı günlərini təəccüblə keçirirlər. Namaz, dua və Allahın kitabı ilə vidalaşır və Quranlarının səsləri mələklərin ruhunu oxşayırdı.
Amma «Məşərul Həram»da başqa bir məclis də qurulmuşdu. Bu məclis üç nəfərin arasında qurulmuşdu. «Hüseyn, Əli ibn Hüseyn və Zeynəb» (ə) . Bu yığıncağın ərşi macərası və mələksima şəkli vardır ki, nə bizim idrakımızın onun əzəmətini düşünmək imkanı vardır, nə də qələm onu təsvir edə bilər. Dünya olandan yaşıl günbəzin altında, heç zaman və heç bir məkanda belə bir əzəmətli mənəvi toplantı təşkil olunmamışdır. İmam(ə), İmamın övladı və İmamın bacısı(ə)». Müzakirə olunan məsələ isə: Zeynəbin yolasalınma proqramı və imamətlə vidalaşmanın çatdırılması.
İmam(ə) yavaş-yavaş söhbət açır:
يادهر اف لك من خليل، كم لك بالاشراق و الاصيل ...
«Ey ruzigar, vay olsun sənə. Nə pis həmsöhbətsən, gecə-gündüz öz əzizlərini əldən verirsən. Həqiqətdə insan bir yolun yolçusudur ki, sonu ölümdür. İndi köçmək vaxtı gəlib çatmışdır. Bir neçə saatdan sonra Allaha qovuşacaqdır.
Zeynəb qardaşının zümzüməsinə qulaq verərək taqətdən düşüb fəryad qopardı:
ليت الموت اعدمنى الحياة
«Ey kaş, ölüm mənim həyatımı əlimdən alaydı». Doğrudan da Hüseyn Zeynəbin bütün ümidi idi. Sonra da Zeynəb həm anası Fatimənin(s), həm də atası Əlinin(ə) dilindən bu hadisəni eşitmişdi. İndi qardaşının eşq nəğməsini zümzümə etdiyini eşidəndə anladı ki, o böyük müsibətlərin tufanı əsməyə başlamışdır.
Yadına düşdü: «Bir gün atası Quranın təfsirində Kərbəla faciəsindən mənə danışdı. O, ərz etdi: Bilirəm, anam mənə bu hadisəni xəbər vermişdir və bəlkə də ən çox buna görə idi ki, o, ömrü boyu heç vaxt Hüseyndən ayrılmadı. Hətta evlənməsi də bu iki nəfəri ayıra bilmədi. Qardaşı Kufəyə səfər əzmində olduqda üç oğlu (Übeydulla, Oun, Məhəmməd) ilə yol yoldaşı oldu. Amma həyat yoldaşı Abdulla ibn Cəfər Məkkədə qaldı. Kərbəla faciəsindən sonra da qardaşının şəhadətində yaşamaq müsibəti onu o qədər sındırdı ki, il yarımdan çox davam gətirmədi.
İndi Aşuradır. Hicran gecəsi, son görüş, məxfi sirr. Onun ağırlığı o qədərdir ki, Hüseyn və Zeynəbdən başqa heç bir can ona dözə bilməz. Zeynəbin qəlbi müsibətin şiddətindən döyündü.
İmam(ə) buyurdu: «Bacım, ehtiyatlı ol. Öz səbrini əldən vermə». Ərz etdi: «Necə səbir edim ki, səni öldürmək intizarında olanların olduğunu görürəm». Buyurdu:
لو ترك القطالنام
«Əgər qətaya əziyyət verməsələr o, öz yuvasında rahatlanar».
Zeynəb üzünə bir şillə vurub huşdan getdi. İmam(ə) onun üzünə su səpdi. Təsəlli əlini bacısının sinəsinə qoyduğu halda buyurdu: «Bacım, ilahi təqvanı qoru. Allahdan səbir və təsəlli istə. Özünü qarşıda gələn daha ağır çətinliyə dözməyə hazır et».
Təsəvvür edirəm ki, o tarixi gecədə bacı-qardaş bir-biri ilə necə raz-niyaz etmişlər. Tarixin bu barədə susmağa üstünlük verməsinə baxmayaraq, guya, İmam(ə) buyurub: «Allahın istəyi budur ki, oğlum Əli-imamət mirasının varisi bir neçə gün xəstə olsun. Buna əsasən köməksiz uşaqlarla yanaşı, oğluma baxmaq da sənin öhdəndədir». Zeynəb göz yaşı tökərək cavab verdi: «Bilirsən, qardaş, sabah karvanın bütün kişiləri şəhid olacaqlar. Sabah günortadan sonra Kufə namərdləri xeymələrə od vuracaq, var-yoxumuzu qarət edəcəklər. Ehtiyatlı ol ki, xeymələr yananda köməksiz uşaqlara, xüsusilə sizin dövrünüzün İmamına bir zədə toxunmasın. Zeynəb gözü yaşlı dedi: Nigaran olma, qardaş».
- Sabah gecəni yarı yanmış xeymələrin altında qalacaqsınız. Məbada günün yorğunluğu gecə namazının unudulmasına bais olsun. Dedi: Gecə namazını əsla unutmaram.
Sizi Kufəyə yola salan vaxtı qətligahın yanından keçirərlər. Qadınlara tapşır ki, qanlı bədənləri görəndə yaxalarını cırıb düşməni sevindirməsinlər. Zeynəb göz yaşı tökə-tökə deyirdi: tapşıracağam.
«Sabahkı son xudahafizləşmədən sonra bizim görüşümüz Kufə bazarında olacaqdır. Orada nizə başında Quran oxuyacağam..».
أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحَابَ الْكَهْفِ وَالرَّقِيمِ كَانُوا مِنْ آيَاتِنَا عَجَبًا
(«KƏHF», ayə 9)
Zeynəb gözüyaşlı deyirdi: «Bilirəm qardaş. Məbada, zinakar Ziyadın oğlu qarşısında özünü uduzasan. Bil ki, bu şəhadətin əzəmətini sənin Kufədəki xütbən aşkar edəcəkdir. Dedi: Arxayın ol. Öz alovlu sözlərimlə Kufə əmirinin sarayını onun başına uçuracağam».
- Kufə cəlladları sizi Kufədən Şamadək əsir aparacaqlar. Yolboyu şəhidlərin dul qadınları və yetimlərindən muğayat olun. Zeynəb göz yaşı tökə-tökə ərz etdi: Nigaran qalma, qardaş.
Ehtiyatlı ol ki, məbada Bəni Haşim yetimləri bilmədən camaatdan sədəqə götürsünlər. Zeynəb ərz etdi ki, qardaş bilirəm, sədəqə Bəni Haşimə haramdır.
Məbada, Yezidin məclisində ciyəryeyənin oğlu dodaqlarıma çubuqla vurarkən özünü itirəsən. Yezidin məclisində elə söz deməlisən ki, Aşura igidlərinin fədakarlığı əbədiyyətə qovuşsun. Dedi: Yezidi elə çırpacağam ki, bu şəhidliyin əbədiyyəti qarşısında həmişəlik tarixdə rüsvay olsun.
Balam Ruqəyyə dəhşətli yorğunluqdan sonra Şamda qalar. O, Haşimilər nəslinin əbədiyyət bayrağı kimi Yezidin xilafətində ehtizaza gələcək və sonralar Müaviyyə balasının viran qalmış sarayının yanında şiələrin pənahı olacaq mələksima bir ocağa çevriləcəkdir. Dedi: bilirəm, qardaş. Dedi Anam Zəhranın öz əli ilə toxuduğu köynəyi!... Zeynəb göz yaşı tökdüyü halda dedi: Gətirmişəm, Hüseyn!
Amma imamət əmanətinin ötürülməsi barəsində biz heç bir şey bilmirik və bilməməliyik də. Çünki cismani fikrin istedadının ruhani aləmə yolu yoxdur. Çünki bu hiss olunan, o isə hiss olunmazdır. Maddinin o qədər tutumu yoxdur ki, fikir, mahiyyət aləmində nələr baş verdiyini bilsin və anlasın. Təkcə bizim yox, hətta eşq vadisinin aşiqlərinin, vilayət ocağını ürəkdən sevənlərin də bu müqəddəsliyə yolu yoxdur. Elə buna görə də bu irfani məclis üç nəfərin arasında olmuşdur. Digərlərinin isə başları raz-niyaza qarışmışdı. Çünki burada söhbət «Elmul-kitab»dan gedir. Biz isə hələ «kitabın» nə olduğunu bilmirik. Onda «Elmul-kitab»ın necə köçürüldüyünü necə anlaya bilərik? Biz onu bilməliyik ki, Rəsulullahdan(s) sonra imamlar 12 nəfərdir. Əvvəli Əli(ə), axırı isə Məhdidir(ə). Onlardan doqquzu Hüseynin(ə) övladlarıdır. Doqquzuncusu onların Qaimidir. Hər bir imam özündən sonrakı imamı tanıtmalıdır.
İndi isə Aşura gecəsidir. «Elmul-kitab»ın köçürüldüyü gecədir. Bu kitabın üçüncüsündən dördüncüsünə keçən gecədir. Bu parlaq sima 34 il vəsilik, vilayət, imamət və ismət bayrağını öz çiynində daşıyacaqdır. Bu qədər.
Kitabın adı: Qədir günündən Aşurayadək
Müəllif: Seyid Kazim Pərpənçi
Admin: 3
Redaktor: 4
Sayt nəzarətçisi: 7
VİP: 1
İstifadəçi: 6704
Bu gün: 0
