Allahın ipindən yapışın!
Həzrət (ə) bu vəsiyyətin üçüncü bəndində buyurur: "və’təsimu bihəblihi” ("Allahın ipindən yapışın”). İnsanın hər hansı bir şeydən tutması, yapışması
ərəbcə "e’tisam” kimi ifadə olunur. Bə’zən "e’tisam” yerinə "təməssük”, "istəmək” kəlmələri də işlədilir. Məsələn, Allah-təala
Qur’ani-kərimdə buyurur: "fəqəd istəmsəkə bil-urvətil vusqa”,
yə’ni "möhkəm ipdən yapışmış olur...” "həbl” kəlməsi kəndir, ip mə’nasını daşıyır.
Maraqlıdır ki, insan nə vaxt ipdən bərk yapışır? Adətən, bu hərəkətin səbəbi süqut
etməmək, yuxarı qalxmaq istəyi olur. İnsan təhlükədən qurtarmaq üçün ipə əl atır.
Beləcə, ucalmaq, tərəqqi etmək, kamala çatmaq istəyən insan da vasitə axtarır. Əgər
insana əmr olunsa ki, ipdən yapışsın, demək, o təhlükədədir. Bu təhlükədən qurtarmaq,
amanda qalmaq istəyən şəxs əmrə tabe olub, ipdən yapışmalıdır. İnsana, "Allahın
ipindən " yapışmaq buyurulursa, demək, o, təhlükə ilə üzbəüzdür və xilas olmaq üçün
hökmən bu işə əl atmalıdır. Bu insan yerlə göy arasında qalmış, süquta uğrayan şəxs
kimidir. Bu vəziyyətə düşməmiş adamlar vəziyyətin ağırlığını bir o qədər də hiss
etmirlər. Amma uyğun vəziyyətə düşmüş adam can-dildən hiss edir ki, nədənsə yapışmaq
lazımdır. Dərin quyuya düşmüş, sıldırım qayadan uçmuş insan bütün bunları qədərincə
hiss etmək qüdrətindədir.
Mənbə: "Əbədi öyüd" kitabı