MƏLAİKƏLƏR SADƏ OLURMUŞ

 Əvvəlki dəstə başçıları mələklərlə bir yerdə on iki nəfərdi. Mələklərin başçısı və mənimlə birlikdə on dörd nəfər xeyməyə daxil olduq. Soruşduq ki, nə üçün dağın ətəyində dayandınız, yuxarıya qalxmadınız?

Dedilər… Şəxslər gəlib, bildirdilər ki, dağa qalxmaq olmaz. Sizdən başqa kimsə bu dağın ərazisinə keçə bilməz.

"Hündürlüklərdə şəxslər vardır ki, hər kəsi əlamət və simasından tanıyarlar.”

Mələklərin rəisi dedi… Siz dəlillərlə bizi qane etdiniz, çünki biz dəlil-sübut əhli deyilik. Amma duyulmuşdur ki, sizin bu işinizdə Allahın razılığı yoxdur. Ola bilsin ki, sizin tovfiqiniz (ilahi yardımdan faydalanmağınız) əzab və işgəncə ilə yanaşı olsun, biz də sizin aranızda əziyyət çəkək.

O bu sözləri rəngi qaçmış, bədəni titrər halda dediyindən məclisdəkilər də qorxuya düşdülər. Mən qorxdum ki, bu sirr buradan bayıra çıxsa, qoşun dağılar. Ona görə də üzümü rislərə tutub dedim ki, bu məclisimiz qapalıdır, məbada söhbətlər bayıra çıxa.

Üzümü mələklərin başçısına tutub, dedim… Siz necə də sadəlövhsünüz, təxəyyüllərə inanırsınız. Qalxın, ordugahın ətrafında gəzişək. Həm adamların halından xəbər tutaq, həm də bu yerlərin mövqeyini öyrənək.

Mən bu təklifi ona görə irəli sürdüm ki, başçı iztirabdan çıxsın. Adını "kəşf” qoyduğu gümanlarından azad olsun. Qədəm-qədəm bir xeyməyə yaxınlaşdıq ki, bir şəxs silahını hazırlaya-hazırlaya zümzümə edir…

İntizar çəkənin canı ağzında,

And verirəm sənə, yetiş fəryada.

Biz qarışqa, sən də gəl Süleyman ol.

Biz bir quru cisim, yetiş sən can ol.

Mən bu qeyrətli zümzümələrdən ləzzət aldım, iftixar nəzəriylə mələyə baxdım.

Gəzə-gəzə ordugahdan yüz addım aralı bir təpəyə gəlib çatdıq. Təpənin üstündən gördük ki, məşriq üfüqləri başdan-başa qara buludlarla örtülüb. O buludlardan müxtəlif növlü, müxtəlif hərəkətli bir od oxlar tökülürdü ki, deyərdin, üfüq bir parça alovdur. Buludlardan gələn qorxunc gurultular qulaqlarımıza çatırdı.

Məlaikənin nəzərləri o qorxunc səhnəyə sataşdı və dedi…

"La hovla və la qüvvətə illa billah.”

Dedim… Orada nə olub?

Dedi… Ora Bərəhut səmasıdır. Nizə, qılınc, xəncər, əmud surətində ələnən alov oxlar Ali-Mühəmməd düşmənlərinin başına tökülür. Həqiqətdə isə bunlar möminlərin göndərdiyi lənətlərdir. Əsil ilahi intiqam isə yerdədir. İşıq saçan qızarmış dəmir kürəyə bənzər yerdə! Ora alovdan sürünənlər, yırtıcılarla doludur, çaylarından ərinmiş mis axır.

Biz görürdük ki, həmin ağır oxlar onların birinə dəyib, o birinə keçirdi. Yerə dəyəndə yenidən göyə qalxır və yenə də neçəsini parçalayırdı. Bu oxlar qaçmaq istəyənləri təqib edir, ona sancılırdı. Elə bil, hədəfini tanıyırdı, şüurlu idi.

"Bu dünya həyatı oyun-oyuncaqdan başqa bir şey deyil.”

O adamlar ixtiyarsız olaraq, suda sədəfotu oynayan kimi qalxır, düşür, aramlıq tapmırdılar. Fəryadları qulağımıza it səsi kimi yetişirdi. Bu mənzərə hamının sevincinə səbəb olmuşdu. Göstəriş verdim ki, mənim xeymələrimi təpənin üstündə qursunlar. Başqaları da öz xeymələrini buraya köçürdülər. Biz ardıcıl lənətlər yağdırdıqca göydən yağan alovlu oxların sayı artır, az qala göyün üzü tutulurdu.

Qoşun lənət və nifrinə olan şövqdən elə lənət yağdırırdı ki, axırda ağızları qurudu. Düşmənlərin bədəni kabab oldu, deşilib ələyə döndü.

Bu atəşi görərək iman əhli geri çəkilmirdi. Çünki  məzlumun ürəyinin rahatlığı zalimin ölümü, varlıq dünyasından çıxmasıdır. Amma axirət aləmində ölüb yox olmaq yoxdur. Çünki orada həyat zatıdır, insanın bədəni yanıb, deşik-deşik olsa da yenidən bərpa olunur.

"Ayələrimizi inkar edənləri oda atacağıq, onların dəriləri yanıb, bişdikcə əzabı həmişə dadsınlar deyə, o dəriləri başqası ilə əvəz edəcəyik.”

Mənbə: "Axirət aləminə səyahət" kitabı