ALLAH TƏKƏBBÜRLÜLƏRİ ALÇALDIR

 Qaralar bizə çatdılar və hər kəs öz qarası ilə yola düşdü. Bir-iki nəfər öz qarası ilə geridə qaldı, bir-ikisi qabağa düşdü. Bir sözlə, ayrıldıq. Mən də öz qaram ilə gedib bir dağın ətəyinə çatdım. Yol ağır, daş-kəsəkli idi. Dağ aşağı uzanan dərə isə dərin də olsa, hamar idi. Dərədə hava tutqun olduğundan, ürəyimdən keçdi ki, dağın yüksəkliyi ilə gedəm. Qara mənə çatıb, fikrimi təsdiq etdi. Dedi… Havanın tutqunluğundan savayı dərədə vəhşi heyvanlar, ilanlar da var. Dağın başından isə ətrafı seyr edə bilərsən.

Maddi dünyada, tələbəlik illərində yuxarıdan getmək, yanındakılardan üstün olmaq istərdik. İndi də dağ yuxarı getdik. Dağın zirvəsinə yol olmadığından çarəsiz qalıb, dağın arxasına üz tutuduq. Heç burada da rahat yol olmadı. İki-üç dəfə daşlar ayağımızın altından qaçdı və yıxıldıq. Bir neçə addım aşağı sürüşdük, az qaldıq ki, dərəyə düşək. Tikanlardan, daşlardan yapışıb özümüzü saxladıq. Əlimiz, ayağımız, kürəyimiz yaralandı. Burnum daşa dəyib sındı. Qarama dedim… Əcəb tamaşa, səyahət oldu! Kaş dərənin içi ilə gedərdik.

O mənə gülüb dedi… Dünyada təkəbbürlü olanı Allah alçaldar. Hər kəs üstünlük, ucalıq axtarsa, burnu torpağa sütülər.

"Öz cəzanı çək, çünki sən dünyada izzət, üstünlük tələbində idin!”

Çətinliklə də olsa, bu tordan xilas oldum. Amma bədənim yaralandı, ürəyim dərdlə doldu. Bizdən qabaqda gedən biçarə sıldırımdan yıxılıb, dərəyə düşdü. Naləsi göyə ucaldı. Qarası arxasınca gülürdü. O, yerindəcə qaldı.

Çoxlu məşəqqət və çətinliklərdən sonra hamar yola çatdıq. Başqa bir müşkülüm olmadı. Yalnız yorğunluq, susuzluq, yaraların sızıltısı! Qaram dəfələrlə sübut gətirib, məni yoldan çıxartmaq istədi. Könlüm istəsə də, qulaq asmadım. Ona itaət etmədiyimi görüb, arxada qaldı.