Babası Əliyə gülümsəyib ona kömür saxladığı səbəti verdi:

"Al bu səbəti, get mənə çaydan su gətir."

Əli babası dediyi kimi etdi. Amma o, evə çatana qədər bütün su axıb getmişdi. Babası güldü və dedi: "Gərək gələn dəfə bir az cəld tərpənəsən." Əli səbəti götürüb yenidən çaya tərəf qaçdı və qaça - qaça geri döndü. Amma səbətdə yenə də su qalmamışdı. Taqətdən düşüb Əli babasına dedi ki, səbətdə su gətirmək mümkün deyil və əvəzinə vedrə istədi. Babası, "Mən səndən bir vedrə su istəmədim, bir səbət su istədim. Sən su gətirmək istəmirsən" – dedi və qapının yanına çəkilib kənardan nəvəsinə baxdı. Əli bilirdi ki, səbətdə su gətirmək mümkün deyil, amma o babasına göstərmək istəyirdi ki, o nə qədər qaçsa da, səbətdə su qalmayacaq. O, bir daha su dalınca qaçdı və təngənəfəs səbəti babasının yanına gətirdi: "Bax, görürsən baba, mənasızdır."

"Sən düşünürsən ki, bu mənasızdır? Onda səbətə bax!"

Əli səbətə baxıb indi fikir verdi ki, səbət elə bil təzədir. Kömürdən qap qara olmuş səbətin içi və çölü təmizlənmişdi.

"Budur, oğul. Sən Quran oxuyanda da belə olur. Ola bilər sən çox şeyi başa düşməyəsən, amma oxuduqca dəyişəcəksən, həm daxilin həm xaricin. Hər dəfə oxuduqca yenidən anlayacaq və təmizlənəcəksən. Bu Allahın Sözüdür, və Allah bu kitabla bizə təsir edir. Oxuduqda da, hər hərfi üçün on həsənət – saleh əməl yazılır."