İnsanda ətrafdakı həqiqətləri bilmək və tanımaq üçün fitri bir meyil vardır. Lap uşaqlıqdan özünü biruzə verən bu meyil, ömrün sonunadək davam edir. Uşaqların sualı sual dalınca yağdırması, bu fitri meylin təzahürüdür. Daha çox iste’dada malik olan uşaq, daha çox çox sual verir. Elm və biliyi artdıqca, suallar da çoxalır.
Bəs görəsən, bu meylin dayanacaq nöqtəsi varmı? Onu bütün varlıq dünyası maraqlandırdığından bütün sualları cavablandıracaq kamil bir elm və ya elmi kamillik arzusundadır. Başlanğıc nöqtədən elmi kamilliyədək olan yolu pillə-pillə araşdıraq.
İnsan ətraf aləmlə zahiri hiss və bədən üzvlərinin əşyalarla əlaqəsi vasitəsi ilə tanış olur. Hiss üzvləri işığın, səsin, istiliyin, qoxunun, dadın əvvəlcə sinirlərə, daha sonra isə, beyinə ötürülməsini tə’yin edir. Lakin hisslərlə dərketmə bə’zi cəhətlərinə görə, həqiqətin dərk olunmasında kafi deyildir. Hiss üzvləri əşyanın mahiyyətini yox, onun bə’zi zahiri xüsusiyyətlərini dərk edir. İkinci hiss üzvlərinin fəaliyyət dərəcəsi şəraitdən asılıdır. Məsələn, göz yalnız 4-8 mikron ölçülü işıq dalğalarını görə bilir. İnsan gözü ultrabənövşəyi işığı görməkdə acizdir. Eləcə də, tezliyi saniyədə 30-16000 ölçüsündən fərqli səs dalğalarının eşitmək imkanı yoxdur. Üçüncü, hiss üzvlərinin dərketməsi olduqca qısamüddətlidir. Xarici mühitlə əlaqəsi kəsilən hiss üzvləri tam fəaliyyətsizdir. Bütün bu nöqsanlara, hiss üzvlərinin xətalı işini də əlavə etmək olar.
Lakin tanıma və bilmə təkcə hiss üzvülərinə aid olan xüsusiyyət deyildir. İnsanda elə bir qüvvə vardır ki, hətta maddi dünya ilə əlaqələr kəsildikdən sonra da, bir zaman aldığı mə’lumatları qoruyub saxlaya bilir. Başqa bir qüvvə də mövcuddur ki, bütün məfhumları külli şəkildə qavrayıb, zehnin mühakiməsinə verə bilir. İnsan bu daxili qüvvələrin vasitəsi ilə öz bilik dairəsini genişləndirib, fitri və dəqiq mə’lumatlardan aldığı nəticəni həyata keçirə bilir. Elm və sənayedəki inkişaf, həmin daxili qüvvələrin bəhrəsidir.
Fəlsəfə digər elmlərdən müəyyən xüsusiyyətlərinə görə fərqlənir. Digər elmlərdəki fəaliyyətlər insanın dünya xoşbəxtliyinə xidmət edir. Fəlsəfənin məqsədi isə, əşyaların mahiyyətini öyrənməkdir. Bir varlığı tanımaq üçün onun yaranış səbəbini bilmək zəruridir. Əql silsiləsinin nəhayəti Allah-təala olduğundan, bu yolda aparılan araşdırmaların «Allahı tanımaq» bəhsi ilə yekunlaşacağı şübhəsizdir. Filosofların əksəriyyəti belə zənn edib ki, insanın elmi təkamülü varlıq aləminin dərki ilə başa çatır. Amma insanın fitri istəkləri açıq-aşkar bu biliklərlə kifayətlənməyib, irəliyə can atır. İnsan fitrəti varlıq aləmi həqiqətlərini xətasız, olduğu kimi dərk etmək istəyir. Belə bir bilik isə nə zehni, nə də fəlsəfi yolla əldə edilmir.
Zehni fəaliyyətlərlə nə qədər çox mə’lumat əldə edilsə də, bu mə’lumatlar əsl həqiqətlərdən əhəmiyyətli dərəcədə fərqlənir. Bu fərqə misal olaraq «aclıq»-la «vicdan» arasındakı fərqi göstərmək olar. Aclığın nə olduğunu hamı bilir. Çünki hamı bu hissi keçirir. Bəs vicdan necə, o da aclıq kimi asan dərk olunurmu?! Əgər bir şəxs aclıq keçirməsə, aclığın mə’nasını dərk edə bilərmi?!
Fəlsəfə də belədir. O, varlıq aləmi həqiqətlərini araşdırsa da, əsl həqiqətləri anlamaqda acizdir. Həqiqət axtarışında olan insanın yanğısı yalnız o zaman tam aradan gedə bilər ki, əsl həqiqətlə şəxsən tanış olsun. Hiss üzvləri və təfəkkürlə müəyənləşdirilmiş xətalı həqiqət isə, əsl həqiqətdən fərqlidir. Demək, nə fəlsəfə, nə də digər təcrübi elmlər həqiqəti olduğu kimi dərk etmək qüdrətində deyil.
Admin: 3
Redaktor: 4
Sayt nəzarətçisi: 7
VİP: 1
İstifadəçi: 6678
Bu gün: 0
