Müqəddəs sözləri qəlbə yatardı.

Fikri, danışığı aydın işıqlı,

Geyimi tər–təmiz, çox yaraşıqlı,

Üzü günəş kimi şəfəqli, nurlu,

Heç nə görünməyir onda qüsurlu.

Təmizliyi oldu dillərdə əzbər,

"əmin” ləqəbini ona verdilər.

Əxlaqının yüksək ə’malı ilə,

Fitri iste’dadı, kəmalı ilə,

İslamiyyətə o gətirdi şərəf,

 Hamını çəkərdi özünə tərəf.

"Həzrəti Adəmin dürüst əxlaqı,

Həzrəti Davudun xeyirxahlığı,

 Nuhun ağlasığmaz mərd cəsarəti,

İbrahimin hikmət, həm mərhəməti,

 Həzrəti İsanın dönməz inadı,

Yusifin misilsiz gözəl siması,

Yəqubun dərk etmə məharəti də,

Musanın sarsılmaz dəyanəti də,

İsmailin aydın söz danışığı,

Lutun heyrətamiz göz açıqlığı,”

Bu əlamətlər ki, Həzrətdə vardı,

 Onu dinləyənlər məftun olardı.

Bir neçə məkkəli Rəsulüllahdan,

Bir mö’cüzə tələb edir bu zaman:

– Peyğəmbər olmağın doğrudur əgər,

 Musa, İsa kimi mö’cüzə göstər.

Ucalt qarşımızda qızıl saraylar,

Ölüləri dirilt, ya buna oxşar,

Korlara şəfa ver, gözlərin aç sən,

İnanaq Allahın Peyğəmbərisən.

 Həzrət başa saldı o adamlara,

Hər zaman mö’cüzə gəlməyir kara,

Görülən mö’cüzə daim qalarmı?!

 Qur’andan da böyük mö’cüzə varmı?!

Bu kitab elə bir dildə yazılmış,

Allahın nurundan mayasın almış.

Gətirilən bütün dəlillər elə,

Şəksiz, şübhəsizdir cinlər də belə

Bunun oxşarını yarada bilməz,

 Belə bir mö’cüzə görməyib heç kəs.

Böyük mö’cüzədir Qur’anı–kərim.

 Allah kəlamıdır qədimdən qədim.

Əbu Ləhəb, əbu Cəhl kimilər

 Başqa mö’cüzələr tələb etdilər.

Həzrət barmağını uzatdı Aya,

Gördülər bölünüb iki parçaya.

"əl–Qəmər” surəsi sübutkən buna,

Bu ki "sehrbazdır” – dedilər ona.

 Bunu görə–görə kafirlər yenə,

 Son qoymadı alçaq əməllərinə.

Əbu Ləhəb əsla çəkinməyirdi,

Çirkin niyyətini davam edirdi.