İlk vəhyin gəlişi

Otuz beş yaşını keçmişdi Həzrət,

Qəlbində Allaha artır məhəbbət.

Gündüzlər Kə’bəni ziyarət edər,

Gecələr çox zaman ibadət edər.

Allahdan olardı sözü–söhbəti,

Cahil adətləri sevməzdi qəti.

Kə’bəyə bütləri yığır ərəblər,

Ondan ilham alıb coşardı təblər.

Kə’bəni lüt–üryan hərlənərdilər,

Allahın evində əylənərdilər.

Qumar oynayan kim, şərab içən kim,

Qarşısın almağa olmazdı hakim.

Ölkədə nə qanun, nə qayda vardı,

Qəbilə davası tez–tez olardı.

Qolları güclülər gücsüzü soyur,

Onları qanun yox, tayfa qoruyur.

Ölümə ölümlə, təhqirə təhqir,

İntiqam alınır, qan axıb gedir.

Həzrət ətrafında, öz şəhərində,

Görür dilənçilər cındır içində.

Mal ölçən, mal satan tacir adamlar

Qiymətdə, çəkidə alanı xamlar.

Onlarda insafdan olmazdı əsər,

Hər dəqiqə günah işlədərdilər.

Yaşı otuz səkkiz olanda Həzrət,

Bu iyrənc işlərə dedi qabahət.

Xalqdan üz döndərib uzaqlaşaraq,

Tənha yaşamağı üstün tutaraq,

Məkkədən yuxarı Hira dağında,

Gəlib oturardı mağarasında.

Daim ibadətlə məşğul olardı,

Tək–tənha sübhədək oyaq qalardı.

Ramazan ayını orda keçirdər,

İbadət eyləyər səhərə qədər.

Sakit mə’bədində fikrə dalardı,

Gördüyü rö’yalar gerçək olardı.

Həzrət qırx yaşına çatdığı zaman,

Qulağına səslər gəldi durmadan.

Qeybdən gəlirdi bu səs, bu səda;

– Allahın elçisi sənsən dünyada.

Bacılar qardaşa məhrəm olanda,

Qızlar diri–diri basdırılanda,

Pozğunluq baş alıb getdiyi zaman,

Ona peyğəmbərlik verdi, Yaradan.

Ramazan ayının on səkkizində,

Gördü mağarasın o, nur içində.

Təkrarən adını çəkirdi kimsə,

Diqqət ilə qulaq asdı bu səsə.

Adını eşitcək əsdi, qorxudan

Yıxılıb huşunu itirdi bir an.

Haçandan–haçana özünə gəlcək,

Başının üstündə gördü bir mələk.

Cənabi Cəbrail gəldi yaxına,

İpəkdən bir namə uzatdı ona.

Dedi: – Mən oxumaq bilmirəm axı,

Allahın əmridir! dedi: – Al, oxu!

Üç dəfə Həzrəti sıxdı bağrına,

Cəbrail təkrarən buyurdu ona:

– "Bütün məxluqatı yoxdan yaradan

Rəbbinin ismilə oxu ucadan”.

"ələq” surəsindən oxutdu ona,

Allahın sevimli son Rəsuluna.

Bu gəliş Həzrətdə təşviş oyatdı,

Səhər mə’bədindən evinə çatdı.

Üzündən ətrafa yayılırdı nur,

Xədicə maraqla sordu: – Nə nurdur?

Peyğəmbər buyurdu: – Üstümü örtün.

Dərin bir yuxuya getdi həmin gün.

Yuxudan oyanıb, danışdı bir–bir

Olan hadisəni eylədi təsvir.

Xədicə bunları eşidən kimi

Ərinə söylədi sevinən kimi:

– Sən mənə xoş xəbər gətirmisən ki.

Qanadım çatmayır uçmağa sanki.

Təsəlli verərək dedi: – "Döz bir az,

Allah öz qulunu yalqız buraxmaz.

Həqiqət yolunu tutdun hər zaman,

Qonşulara qarşı çox xeyirxahsan.

Fəqirə, kasıba hörmət edənsən,

Yolunu azana yol göstərənsən.

Ya Mühəmməd, səndə gördüyüm bu nur,

Peyğəmbərliyinə açıq subutdur.

Böyük Yaradana əmin ol ki, sən

Artıq bu ümmətin peyğəmbərisən.

Xədicənin doğma əmisi vardı,

Onların evində tez–tez olardı.

İncili, Tövratı bilirdi əzbər,

Bütün elmlərdən verərdi xəbər.

Belə bir rəvayət edirlər o gün,

Xədicə həyəcan içində bütün,

Tələsik tez gedir onun yanına,

Eşitdiklərini danışır ona.

Sonra sual edir: – Deyilsə bu sirr,

Mənə izah eylə, Cəbrail kimdir?

Vərqə Xədicəyə: – Müjdələr olsun.

Nəhayət, Peyğəmbər zövcəsi oldun.

Mühəmmədin sözün təsdiq edərək,

Musaya gələndir dedi: – O mələk

Namusi–əkbərdir, adı Cəbrail.

Peyğəmbərlərə o, vəhy edir nazil.

Ey Xədicə, rö’yan axır oldu çin,

Zövci–Kəriminə baxaraq sevin.

Xədicə bunları eşidən zaman,

Tələsik evinə dönür durmadan.

Onun dediklərin Həzrətə deyir,

İman gətirərək şəhadət edir.

Dedi: – Yox Allahdan qeyri bir Allah!

Mühəmməd həm quldur, həm Rəsulüllah!

Birinci vəhydən keçdi tam üç il.

Daha başqa bir vəhy olmadı nazil.

Həzrət mə’bədinə bir gün gedərkən,

Göydən gələn səsi eşitdi birdən.

Yenə də bədəni lərzəyə düşdü,

Geriyə qayıdıb evə yetişdi.

Yuxusun almaqa yerinə girdi.

Xədicə libasın üstünə verdi.

Cəbrail gəldigcə yaxınlıqına,

Həzrəti səsləyib deyirdi ona:

– "Ey yataq libasın üstünə çəkən

Qalx! Oyan! Xalqına nəsihət et sən!

Rəbbini uca tut! Bütləri tərk et!

Sənə üz verəcək əzaba səbr et!”

Bu surənin adı "əl–Müddəssir”,

İslamı yaymağa eylədi tə’sir.