Bütpərəstlər necə bunu eşitdi,
Onların insanlıq siması itdi.
Müsəlman çoxalır, artır get–gedə,
Sərbəst dolaşırlar onlar Məkkədə.
Ömər, Həmzə kimi iki qəhrəman,
Mühəmməd tərəfə keçdilər asan.
Müşriklər yenə də qalxır ayağa,
Müsəlmanlar ilə sərt dolanmağa.
Düşünüb bir qərar verdilər belə,
Əlaqəni kəsmək haşimilərlə.
Qətiyyən onlara mal satılmasın,
Qız verib, nə də qız alan olmasın.
Bütün danışıqlar dərhal kəsilsin,
Onlara bu qərar e’lan edilsin.
Qırx nəfər qərara imza basdılar,
Kə’bədə görkəmli yerdən asdılar.
Qüreyşin verdiyi qərəzli qərar,
Haşim oğulların zar–zar ağladar.
Məkkə ətrafında bir vadi vardı,
Əbu Talib ona sahib olardı.
Bütün haşimilər yığıldı ora,
Əbu Ləhəb özün çəkdi kənara.
Haşimi nəslindən o, sayılsa da,
Qohumlarına zülm edirdi o da.
Mühasirə içrə qaldılar üç il,
Çəkilən əzablar deməli deyil.
Zəif uşaqlara aclıq güc gəlir,
Ah–nalə səsləri göyə yüksəlir.
Mö’min var ağzına çörək dəyməyir,
Ölməməkçin ağac yarpağı yeyir.
Lakin dinlərindən çəkinmirdilər,
Sıxıntı günlərə səbr edirdilər.
Üç il yaşadılar onlar ac–susuz,
Evlərin tərk edib oldular yurdsuz.
Bə’zən həftələrlə ac qalardılar,
Heç biri dinindən olmadı kənar.
Həzrət də bu anlar sakitləşməyir,
İlahi vəhyləri xalqına deyir.
Belə bir dözülməz, çətin zamanda,
Aclıqdan qalmışdı əllər amanda.
Mühasirədən tez qurtarmaq üçün,
Allaha dualar edirlər hər gün.
Ahlar ərşə çatan zamanda fəqət,
Tanrının rəhməti yağdı nəhayət.
Həzrətə çatmışdı vəhy ilə xəbər,
Qərarın yazısın yemiş güvələr.
Əbu–Talib bunu eşidən zaman,
Məscidül–hərəmə gedir durmadan.
Həzrətin dediyin deyir onlara,
Rəislərdən gəlib çıxır bu ara.
Qərarı gətirib oxuyan kimi,
Qırılır onların ümidgah simi.
Gördülər "bismillah” kəlməsi qalmış,
Qalan yazıları güvə korlamış.
Bir anlıq quruyub qaldılar tamam,
Axırı qərarı etdilər xitam.
Müsəlmanlar çıxdı mühasirədən,
İki böyük kədər üz verdi həmən,
Əbu Talibin heç qırxı çıxmadan,
Xədicə də vəfat edir bu zaman.
Dərd dərdin dalınca gəldi elə bil,
Odur ki, "hüzn ili” oldu həmin il.
Əbu Talib onu himayə edər,
Bir doğma ata tək qayğı göstərər.
Xədicə Həzrətə edərdi hörmət,
Qəlbində vardı bir ülvi məhəbbət.
O bir fədakarlıq mələyi kimi,
İman gətirən də, ilk qadın idi.
Varını, yoxunu əsirgəmirdi,
Hər nəyin islama qurban verirdi.
Ən çətin anlarda dayaqı olmuş,
Həm böyük təsəlli qaynaqı olmuş.
Həzrətə həyatda qiymətli olan,
Bu iki insanı itirən zaman,
Ən ağır günləri onun başladı,
Yanında təsəlli verən olmadı.
Elə ki, əmisi rəhmətə getdi,
Bununla Həzrətin arxası itdi.
Çəkinib qorxmadı qureyşililər,
Çirkin hücumların davam etdilər.
Bir gün bir küçədən keçərkən Həzrət,
Bir bütpərəst ona vermiş əziyyət,
Başına atmışdı bir parça torpaq,
Həzrət də evinə gəlmiş bu sayaq.
Fatimə atasın bu halda görçək,
Üst-başındakını təmizləyərək,
O ki var ağlamış yazıq qızcığaz,
Atası təsəlli verərək bir az.
Demişdi: – Ağlayıb qızım çəkmə ah,
Atanı hifz edib, qoruyar Allah.
Bir dəfə Hərəmdə qılarkən namaz,
Onu təhqir etmiş başqa yaramaz,
əbasın boynuna dolayıb çəkir,
Rəsuli–əkrəmi boğmaq istəyir.
Əbu Ləhəb, əbu Cəhl kimi cahil,
Çalışıb bunları edirdi təşkil.
Onlardı islamın qatı düşməni,
Gözləri götürmür mübarək dini,
Görəndə ki, Həzrət oxuyur Qur’an,
Əbu Ləhəb ona verməzdi imkan.
Hamıya deyərdi: – O "sehrbazdır”,
Onu dinləməyin, ağlı "nasazdır”.
Dinini yaymağa mane olurlar,
"Cadugərdir” deyə ad da qoyurlar.
Bu yolda çox əzab verdilər ona,
Allahın istəkli son Rəsuluna.
Həbbab ibni–ərət adında bir kəs,
Həzrətin yanına gəldi birnəfəs.
Qureyşin zülmünü eylədi bəyan,
Lə’nət oxumasın istədi ondan.
Ona buyurmuşdu Peyğəmbərimiz:
– Lə’nət oxumaqçın gəlməmişik biz.
Rəbbim mənə səbr, xoş rəftar verib,
Rəhmət oxumağa məni göndərib.
İşgəncə çəkməkdə sən tək deyilsən,
Mən də çox əziyyət çəkmişəm bilsən,
Qüreyşin zülmünə etmişəm vərdiş,
Mən çəkən əzabı heç kim çəkməmiş.
"ən–Nəhl” surəsindən salaraq yada,
Ona belə dedi Rəsuli–Xuda:
"–Ya Mühəmməd, Allah yolunda olan
Əzab, əziyyətə səbr et hər zaman.
Sənin səbr etməyin yalnız” o deyir:
"– Tək olan Allahın köməyilədir.
Sənin də’vətini qəbul etməyən,
Müşriklərdən ötrü kədərlənmə sən.
Səni öldürməkçün qursalar hiylə,
Ürəyini sıxma qətiyyən belə”.
Bizə belə deyir müqəddəs Qur’an,
Kim Allah yolunda səbr etsə, inan.
Allah özü onu əlbət hifs edər,
Deyərək, Həbbaba nəsihət verər.
Admin: 3
Redaktor: 4
Sayt nəzarətçisi: 7
VİP: 1
İstifadəçi: 6704
Bu gün: 0
