Məhzər elm və irfan məhzəri idi. Bu vaxt haqq aşiqləri pərvanə kimi Əli (əleyhissalam)-ın ətrafına toplaşmışdılar. Bir şəxs o Həzrətdən soruşdu:
1) Ağıllı insanı kimdir?
İmam cavabında buyurdu: «Aqil o kəsdir ki, hər işi öz yerində görür.»
2) O, soruşdu: «Cahil və nadan insanı da bizim üçün vəsf et.»
İmam buyurdu: «Cahil aqilin əksinədir və o elə bir kəsdir ki, şeyləri öz yerində qərar vermir.»
3) Başqa bir şəxs sourşdu: «Allah qiyamət günü bu qədər çox və hesabsız olan insanların hesabına necə yetişəcək?»
İmam (əleyhissalam) buyurdu: «Allah onların hesabına necə yetişər bir halda ki, onlar Allahı görmürlər!»
4) İmam (əleyhissalam) buyurdu: «Necə ki, onlara ruzi verir bir halda ki, onlar onu görmürlər.»
5) Başqa bir şəxs soruşdu: «Ya Əmirəl-mö`minin! Hansı vasitə ilə döyüş meydanlarında öz tərəf müqabillərinə qalib gəldin?!» İmam (əleyhissalam) cavabında buyurdu:
«Mən hər kəslə üzbəüz oldumsa o, mənə öz əleyhinə kömək etdi.»
Şərif Rəzi deyir: «İmamın məqsədi o Həzrətin cəlal və heybətidir ki, düşmənin qəlbində qorxu və vəhşət icad edirdi. Eləcə də düşmənin özü o Həzrətə öz əleyhinə kömək edirdi.»
6) Başqa bir şəxs soruşdu: «Ədalət daha yaxşıdır ya səxavət? İmam (əleyhissalam) cavabında buyurdu: «Ədalət hər şeyi öz yerində qərar verir, amma səxavət onu ədalət sərhədindən daha yuxarı aparır. Ədalət ümumi qanundur lakin səxavət xüsusi xarakter daşıyır. Buna görə də ədalət səxavətdən daha yaxşı və ondan daha şərafətlidir.»
7) Başqa bir şəxs isə belə soruşdu: «Məşriqlə məğrib arasındakı fasilə nə qədərdir?» İmam (əleyhissalam) cavabında buyurdu: «Günəşə olan bir günlük yol qədər.»
Kitabın adı: Nəhcül-Bəlağə hekayətləri (140 hekayət)