Heydər balası
Ağam Əbbasın uca qamətinə can qurban,
Canını verdi vəli,qoymadı tək cananı.
Heydərin babül-həvaic balası şir oğlu,
Kaşifül-kərbidi bu mülki-vəfa sultanı.
Çox çətin müşkülüm olsa ətəyindən tutaram,
Sən də tut nazlı Səkinə yapışan damanı.
Nəfəsi el dayağıdı, özü ləşkər qabağı,
Odu eylərdi dua Zeynəb o məhi-simanı.
Hey deyərdi səni çox görməsin Allah bacına,
Kimi var Zeynəbin ey gözlərinin qurbanı.
İndi bir möhnəti var ərz edirəm yəbnəl-Həsən,
Məni əfv elə çətindir bilirəm ünvanı.
Üçpər ox bir nigaran göz nə sipər var, nə əli,
Göz evindən necə xaric eləsin peykanı.
Dizlərin qovzadı tutdu oxu bir verdi təkan,
Çıxmağı müşküldü parçalanıb pişanı.
Yenə üzr istəyirəm yəbnəl Həsən, bu sözümə,
Bilirəm qəlbi-şərifindən alır yaranı.
Bir açıq başın əmudilə məgər nisbəti var,
Necə mən şərh eləyim bu mühəni-üzman?
Atın üstdən onu torpağa əmud oldu yıxan,
Bürüdü qırmızı qan mahi-cahanaranı.
Biri düşsə uca yerdən ona əl lazımdı,
Ki, hayil edib görməyə çox izanı.
Olmadı əlləri, dəydi üzü üstündə yerə,
Var əgər Ümmi bənin bilsə belə cəryanı.
Çox çətin vaxtda hər kəs çağırar öz kəsini,
Səslənər dadına vazehdi bu söz əvanı.
O qədər ali-Əlidən birini səsləmədi,
Dil tuta-tutmaya səsləndi xanım Zəhranı.
Atın üstən yıxılanda çağırıb ya Zəhra,
Başı üstündə görüb Fatimə üzmanı.
Dedi gəl yaxşı gəlibsən ana qurban olum,
Əcəba yad elədin sən bu bəla gərdanı.
Elə bir zaman gəlibsən nə gözüm var, nə əlim,
Acizəm, neyləyə billəm dəxi bu ədanı?