Əbdullah ibn Həmmad hicri 220-ci ildə ricalın birindən nəql edir ki, imam Cəfəri Sadiq əleyhissalamın yanına gələn bəzi səhabələri belə ərz etdi: "Sənə fəda olum! Mən səni sevirəm və səni sevənləri sevirəm. Ey ağam, Şiələrinin nə qədər də çoxdur.

(İmam (ə.)) ona buyurdu ki: Nə qədərdir onlar?

Çoxdur, deyə ərz edince belə buyurdu: Saya bilərsənmi? İfadə etdim ki: Onları saymaqla bitməz.

İmam əleyhissalam isə belə buyurdu: Əgər üç yüz on (üç) nəfər deyə vəsf olunanlar tamamlansaydı istədiyiniz (qiyam) baş verərdi. Amma şiələrimizin səsləri qulaqlarını keçməz. Və qəzəbi bədənini aşmaz (yəni qəzəbiylə başqalarına zərər verməz). Açıq-aşkar bizi mədh etməz. Bizə düşmən olanla açıq-aşkar mübarizə aparmaz. Bizim eybimizi axtaranla oturmaz. Bizə küfr edənlərlə oturmaz. Bizə nifrət edənləri sevməz, bizi sevənlərə nifrət etməz.

Ərz etdim ki: Yaxşı biz şiə olduğunu iddia edən bu xalq yığınlarıyla nə edə bilərik?

Buyurdu ki: "Onlar təmizlənəcəklər, imtahan olunacaqlar, dəyişəcəklər. Onları fani edəcək illər gələcək və onları öldürən qılınclar, həlak edəcək olan ixtilaflar (gələcək).

Həqiqətən, bizim Şiələrimiz aclıqdan ölsə belə əlini xalqa açmaz.

"Ərz etdim ki: Yaxşı sənin sifətlərini saydığın bu şiələri, mən harada tapa bilərəm?

Buyurdu ki: "Onları yer üzünün kənarlarında axtar. Onların yaşayışları sadədir, evləri kürəklərində, əgər hazır olsalar tanınmazlar, əgər qeyb olsalar axtarılmazlar, xəstə olsalar kimsə onların ziyarətinə gəlməz, əgər evlənmək istəsələr kimsə onlara gəlməz. Əgər ölsələr cənazə mərasimlərinə kimsə qatılmaz. Onlar mallarını aralarında bərabər olaraq paylaşarlar və bir-birlərini qəbirlərində ziyarət edərlər, ayrı şəhərlərdə olsalar belə istəkləri həmişə eynidir. " (İmamlarımızın (ə.) dövründə bu kimi vəsflər şiələrdə həqiqətən mövcud idi. Lakin zaman keçdikcə şiə cəmiyyətində bu kimi mövzularda əhəmiyyətli hadisələr olacağı görülmüşdür)