İmam Hüseyn (əleyhis-salam)-ın şəhadəti

Nəhayət Şimrin əmri ilə qoşun kütləvi şəkildə İmam Hüseynə (əleyhis-salam) hücum edib onu mühasirəyə saldılar, oxçular hər tərəfdən o həzrətə ox yağdırmağa başladılar. O qədər ox vurdular ki, İmamın müqəddəs cismi oxların çoxluğundan görünmürdü. Şimr öz qoşunu ilə İmamı (əleyhis-salam) xeymələrdən ayırdı, amma o həzrətin azadlıqsevər ruhu heç də icazə vermirdi ki, öz sağlığında övladlarına, xanımlara və xeymədəkilərə bir zərər yetişsin. Buna görə də uca səslə fəryad etdi: "Vay olsun sizə, ey Əbu Süfyan övladlarına tabe olanlar! Əgər dininiz yoxdursa və qiyamat günündən qoxmursunuzsa, heç olmasa bu dünyada azad insan olun, öz milli keçmişinizə hörmət qoyun necə ki özünüzü ərəb tayfasından hesab edirsiniz."

Bu kəskin fəryad çəkic kimi düşmənlərin başına oturdu, Şimr əmr etdi ki, geri qayıtsınlar. Yaralar bir-birinin ardınca İmamın mübarək cisminə endirilirdi, qan o həzrətin bədənindən fəvvarə kimi axırdı, həzrətin son nəfəsləri idi. Bu dəmdə Saleh ibni Vəhəb nizə ilə İmam (əleyhis-salam)-a həmlə etdi, o həzrətin bel sümüyünü sındırdı. İmam (əleyhis-salam) atdan yerə yıxıldı. Bu hadisəni görən Həzrət Zeynəb (əleyha-salam) özünü Ömər Sədə yetirib dedi: –Ey Ömər, sənə yaraşarmı ki, Əbu Əbdillahı öldürsünlər, sən də durub baxasan?

Ömər Səd heç nə demədi. Bu halda Həzrət Zeynəb fəryad edib dedi: –Sizin aranızda bir müsəlman tapılmazmı?

İmam Hüseyn (əleyhis-salam) piyada döyüşü davam etdirir, özünü nizələrdən, oxlardan kənara çəkir yenidən düşmənə həmlə edirdi. Sonra Kufə qoşununa xitab edərək son sözlərini buyurdu: –Məni öldürmək üçün yığışmısınızmı? Allaha and olsun, məndən sonra Allah bəndələrindən heç birini öldürməyəcəksiniz. Allah məni öldürdüyünüzə görə sizə qzəblənəcəkdir. Aləmlərin Allahına and olsun, mən ümidvaram ki sizin namərdliklərinizin qarşısında Allah məni əziz edəcək, mənim intiqamımı sizdən elə alacaqdır ki, heç özünüz də dərk etməyəcəksiniz. Agah olun, mənim öldürülməyim səbəbi ilə içərinizdə qan axıdılması çoxalacaq, mütəal Allah Öz qəzəbini sizə artıracaq, nəhayət dərdli axirət əzabına düçar olcaqsınız.

Yazırlar ki, İmam (əleyhis-salam)-ın bədəninə 72 yara vurmuşdular. Zəiflik o həzrətə qələbə çalırdı. O, bir anlığa dincini almaq üçün dayandı. Bu anda uzaqdan ona tərəf bir daş atdılar. Daş mübarək alnını yardı, qan üzünə axdı, İmam (əleyhis-salam) köynəyini qaldırıb alnının qanını silmək istədi, Bu vaxt üç şö"bəli bir ox o həzrətin qəlbinə sancıldı. Həzrət üzünü göyə qaldırıb dedi: "İlahi, Sən bilirsən ki, bunlar elə bir şəxsi öldürürlər ki, yer üzündə ondan başqa Peyğəmbərin heç bir oğlu yoxdur."

İmam (əleyhis-salam) oxu qəlbindən çıxartdı, qan fəvvarə kimi axmağa başladı. Heç kim o həzrətə yaxınlaşmağa cürət etmirdi. Çünki "İmam Hüseyn (əleyhis-salam)-ın qatili" kimi Allah dərgahında sorğu-suala tutulmaqdan qaorxurdu. Şimr nə"rə çəkdi: –Vay olsun sizə, nə üçün durmusunuz? Analarınız matəminizdə otursun. İrəli gedin işi birdəfəlik qurtarın!

Atlılar, piyadalar hər tərəfdən o həzrətə hücüm etdi. İrəli gələn ilk şəxs İmam (əleyhis-salam)-ın zərbəsi ilə həlak oldu. İkinci şəxs İmam (əleyhis-salam)-ın çənəsini yaraladı. Sinan ibni Ənəs həyasızcasına irəli gəldi, nizəsi ilə İmam (əleyhis-salam)-ın sinəsini yardı, sonra bir ox atıb o həzrətin mübarək boğazını yaraladı. İmam Hüseyn (əleyhis-salam) yerə oturdu, ölləri ilə qanını üzünə yaxdı, buyurdu: "Bu halda Pərvərdigarımın körüşünə gedəcəyəm, halbuki, bunlar mənim haqqımı qəsb etmişlər!"

Hilal ibni Nafe deyir: "Mən Ömər Sədin ləşkərində idim ki, birdən belə bir səs eşitdim: "Ey əmir, muştuluğumu ver, Şimr Hüseyni qətlə yetirdi!"

O əzizlər qan içində çabalayırdılar, Kufə yırtıcıları onların bədənlərinnin bəndlərini bir-birindən ayırırdılar Seyyidüş-şühədanın vücud günəşini (kainatın yaranış səbəbini, mövcudatın hərəkət mərkəzini) görərdin ki, ox qılınc zərbəsindən bədəndə sağ yeri qalmamışdı, qanlı Kərbəla elə bir şəhidlər oylağı idi ki, heç bir peyğəmbərə, heç bir peyğəmər canişininə nəsib olmadı və ilahi təqdirdə (qəzadü-qədərdə) yalnız şəhidlər sərvəri (İmam Hüseyn (əleyhis-salam) bu şəhidlər oylağında olan ləyaqətinə nail oldu. Bu Kərbəla elə bir yer idi ki, yer sakinləri ki heç, üstəlik səma əhlini, mələkləri də heyrətdə qoymuşdu. İmam Riza (əleyhis-salam)-ın buyurduğu kimi, bu gün (Aşura) elə bir gün idi ki, İmam əbədi olaraq gözləri yaralı, ağlar qəlbləri qanlı etmişdir"

Rəsuli Əkrəm (səlləllahu əleyhi və alihi və səlləm) də bu barədə buyurmuşdur: "Həqiqətən İmam Hüseyn (əleyhis-salam)-ın qətlindən möminlərin qəlbində hərarət (iman odu) vardır ki, heç vaxt sönməyəcəkdir."

İmam Hüseyn (əleyhis-salam)-ın qızı Səkinə deyir: Elə ki düşmən şəhidlərin arvad-uşaqlarını cənnazələrin arasından çəkirdi, özümü atamın cənazəsinin üstünə atdım, onu bağrıma basdım. Bu vaxt müqəddəs hülqumundan bu səsi eşitdim: "Şiələrim! Hər vaxt sərin su içsəniz, məni yad edin: bir qərib, yaxud şəhid barəsində eşitsəniz mənə ağlayın."

İmam Hüseyn (əleyhis-salam)-ın müqəddəs qiyamının hədəflərindən biri də bu idi ki, əməvilərin İslam Peyğəmbərinin adı altında camaata hökmranlıq edən rüsvayçı işgəncələrə son qoysun, onların müsəlmanlara rəhbərlik üçün ləyaqətsz olduqlarını, bu iş üçün azacıq da olsun insani və ürfi nişanələrə malik olmadıqlarını isbat etsin. Bu hədəflər onların son dərəcədə daşürəkli, qəsavətli olmalarını, onların törətdikləri cinayətləri, faciələrini açıb göstərməklə mümkün olacaqdı. Heç kim hətta adi bir şəxsə belə bu cür faciələri, cinayətləri rəva görməzdi, o ki qala Peyğəmbər camalının aynası, böyük Əhmədi xülqünün nişanəsi! İmam Hüseyn (əleyhis-salam) isbat etdi ki, belə bir faciələrə o əl atmaq ilahi namus məcralarından inhirafa yuvarlanmaqdır, fəzilət mələkələri dairəsindən uzaqdır. Onların hətta heyvanlarda da müşahidə olunmayan bu əməlləri göstərir ki, heç bir dəlillə İslam ümmətinə hakim olmaq ləyaqətləri yoxdur. Həzrəti Zeynəb əleyha-salam İmam Hüseyn əleyhis-salama matəm saxlayanda deyirdi:

"ey bazar ertəsi günü qətlə yetirilən!" İmam Hüseyn (əleyhis-salam) cümə günü qətlə yetirilib, amma Həzrət Zeynəb (əleyha-salam) bu sözlə demək istəyir ki, bu faciənin əsl səbəbkarı Peyğəmbərin vəfatından sonra, bazar ertəsi günü Əbubəkrin xilafəti qəsb etməsi olmuşdur. Əbubəkr Öməri, Ömər də Osmanı xilafətə təyin etdi. Osman da Quranın "xəbis şəcərə" adlandırdığı sülalədən olmaqla, öz nümayəndəsi olan Müaviyənin Şamdakı hökmranlığını möhkəmlətdi, o da Həzrət Əli (əleyhis-salam)-ın əleyhinə qiyam etdi, beyət etmədi, İmam Həsəni hiyə ilə qətlə yetiridi, sonra oğlu Yezidi xəlifə təyin etdi, o məlun da Peyğəmbər övladını məzlumcasına qətlə yetirdi.

Olmadı cavab istədi gedə, Gəldi guşinə nagəhan səda:

Mən Hüseynivəm qardaşı ölən, Oğlu doğranan getmə Zeynəba

***

Ləşgəri ədüv payimal edər, Yerdə cismimi bir dayan bacı

Sinəm üstə gör at dolandıran, Qövmi kinəni bir dayan bacı

Gərçi xeymələr od tutub yanar, Suzi ahilən bir dayan bacı

Atların ayağında peykərim, Səslə: va Hüseyn, va Mühəmməda!

***

Xeymələr yanar qoyma Abidi, Xeymədə qala odlara yana

Vur özün oda sinən üstə al, Çək bacı o bimarı bir yana

Xırda qızlarım odda yanmasın, Başda məcəri damən odlana

Su kimi qanım çöllərə axar, Başımın olar məskəni cida

***

Şimri dün vuran vəqtə qızları, Ver qabağa sən əllərin bacı

Qoyma çox sala sərsəri xəzan, Dadü-naliyə gəlmiyə sənin

Dad edən şirin dillərin bacı, Səbr elə müsibətlərə necə

Səbr edib anan Xeyrətünnisa

***

Gün batar gələr bəcdəli cəfa, Kari fitnəcu peykərim tapar

İncidər mənim yara cismimi, Ol şəqiyyü-qəddarü-nabekar

Fikri vardı yığmağa qarətə, Barmağımda  əngüştərim tapar

Xaric eyliyə bilməz axırı, Barmağım kəsər ol duni dəğa

***

Daşları kənar eylə birbəbir, Peykərimin üstündə ağlama

Nizə ox qılıc parəsinə çox, Baxma əşgivi ruyə bağlama

Öz sefid olan ruyivə bacı, Qanımı yaxıb sinə dağlama

Ta yaran batar qanimə olar, Çarəsiz olan dərdlərə dəva

***

İsti qumların üstə bi kəfən, Rəsi nizədə rəsi ənvərin

Bir tərəfdə Əbbasü, Əkbərin, Fəzlü-Qasimin, Ovnü, Cəfərin

Açdı başını va əxa deyən, Va əba deyən Ali Müstəfa

Dəftərü-qələm əldə sailəm, Dərgəhizdə hər sübhü-hər məsa

Dolanır Əli qızı məqtəli (2), Qan içində bir bədən axtarır

Yolun üstə qafilə ləng olur (2), Bacı qardaşa kəfən axtarır (2)

***

Əli başda dörd tərəfə qaçır, Dayanır çuxur yerə baş vurur

Gör nə yerdi duxti Əbu Turab, Qədəmin turabə yavaş vurur

Yadına o səhnə düşübdü ki, Hamı bir yaralıya daş vurur

Pozulubdu gülşəni arizu, Gülü-bülbülü-çəmən axtarır

***

Deyir Allahım bu əzizlərin, Nədən aşiyanəsi qalmayıb

Qolu bağlı quşlarımın evi, Talanıbdı lanəs  qalmayıb

Soyulub vücudi Hüseynimin, Başı yox nişanəsi qalmayıb

Görürəm hərayə anam gəlib, O da qanlı pirəhən axtarır.

***

Yorulub oturdu yerə bibi, Alıb ətrin odlanıram Hüseyn

Bu qədər ki daş tökülüb yerə, Keçə bilmirəm yanıram Hüseyn

Bədənin nüması pozulsa da, Yenə mən səni tanıram Hüseyn

Məni sən çağır yerivi bacın, İtirir dübarədən axtarır

***

Hərəkət zamanı qəm əhlinə, Yaranıbdı bu qüssəli mənzərə

Özünü çəməndə hər əndəlib, Yetiribdi bir gülü-pər-pərə

Analar sürudi vida  oxur, Biri Qasimə, biri Əkbərə

Elə bir Rübab itirib özün, Əli başda süd əmən axtarır

***

Üsərayi xəsteyi Neynəva , Hamı dildə ahü-nəva gedir

Anadır başında qara gedir, Bacıdır ürəkdə yara gedir

Düzülüb nizamə kəcavələr, Şühəda qalır, üsəra gedir

Doludur ürəkləri dərdilən, Vəli xəlvət əncümən axtarır

***

Gediri Səkinə yavaş-yavaş, Üzünün tozun yuya Əlqəmə

Deyə şərhi halını mubəm, Su yanında sahibi pərçəmə

Əmu can dur əllərüvə fəda, Kömək eylə carəsiz əmməmə

Çağırır hərəmdə bibi səni, Gözü yoldadı gələn axtarır

***

Olub Əhli-beytə zəmanə tay, Kərəmin sönübdü çıraqları

Bala qızlar istiri naqəyə, Minə leyk, titrir ayaqları

Kimə mehman gedir ey Xuda, Gözü yaşlı Kufə qonaqları?

Görəsən Mədinə hayandadır?, Gözü Zeynəbin vətən axtarır