Mümkün olsa özünü rəzmgaha fövri yetir,
Şahbazın yıxılıb sədmə görüb şəhpərdən.
Gözümün ağ-qarasın qana qatıb tiri-se pər,
Dəxi səlb oldu təvan yaralı namavərdən.
Gah vurullar məni nizə ilə gahi xəncərilə,
Görmürəm ta özümü hifz eliyəm xəncərdən.
Ox atanlar məni indi kamanilə vurur,
Nə həya etdilər məndən nə də Peyğəmbərdən.
Ayrılıq vaxtıdı gəl bir də doyunca danışaq,
Kami-del qəvi əl-Əbbas dəm axirdən.
Göz ki, görmürdü o dəm qardaşın ətrin aldı,
Pişvaz istədi etsin o susuz sərvərdən.
Taqəti olmadı əfsus, ayaq üstə dura,
Bu qiyamət ona balatər olub məhşərdən.
Dedi əfv eylə ağa, durmağa yox imkanım,
Yaralar vermir aman ta duram axır yerdən.
Çarəm olsaydı hüzurunda ağa, yatmazdım,
Keç Əli Əkbərə xatir yaralı nökərdən.
Lütf eylə yoxdu əlim gözlərimin sil qanın,
Qoy çatım qəlbidəki məqsədə bu məhzərdən.
Üzünə baxmaq Hüseyn, eyni səadətdi mənə,
Etmə məhrum məni feyzi ruxi ənvərdən.