«İmamın səfiri»
Böyük Quran müfəssiri Əllamə Təbatəbai deyir:
Təhsilimi davam etdirmək üçün Təbrizdən Nəcəf-Əşrəfə yola düşəndə Nəcəfin vəziyyətindən xəbərsiz idim; bilmirdim hara gedim, nə iş görüm. Yol boyu fikirləşirdim ki, hansı dərsi oxuyum, hansı ustadın yanına gedim, hansı yolu seçim ki, Allah bəyənən olsun.
Nəcəf-Əşrəfə çatanda ilk növbədə üz tutdum Əli (ə)-ın hərəminə və ərz etdim:
Ya Əli! Mən təhsilimi təkmilləşdirmək üçün sizin məhzərinizə gəlmişəm, amma dərsə haradan başlayacağımı, hansı proqramla işləyəcəyimi bilmirəm. Sizdən xahiş edirəm ki, mənə bu işdə yol göstərəsiniz.
Özümə bir mənzil kirayə edib orda yerləşdim. Nəcəfə gəldiyim ilk günlərdə hələlik dərsə getmir, evdə oturub nə edəcəyimi fikirləşirdim. Bir gün yenə evdə oturmuşdum, gördüm qapı döyüldü. Qapını açıb gördüm böyük alimlərdən biridir. Salam verib içəri keçdi, bir küncdə oturub hal-əhval tutdu. Olduqca cazibəli və nurlu üzü var idi. Məni çoxdan tanıyırmış kimi səmimi söhbətə başladı və tez bir zamanda onunla ünsiyyətə girdim. Söhbət edə-edə arada mənə şer də oxudu və sonra belə bir məzmunda söhbətə keçdi:
Təhsil məqsədi ilə Nəcəfə gəlmiş kəs yaxşı olardı ki, təhsildən əlavə öz nəfsinin saflaşdırılması və təkmili fikrində də olsun. İnsan gərək öz nəfsindən qafil olmasın.
Bunu deyib getmək üçün ayağa qalxdı. Mən bu söhbətdə onun islami əxlaqına heyran oldum. O ilahi alimin qısa və kəsərli sözləri mənə elə təsir etdi ki, artıq gələcək proqramımı müəyyənləşdirdim.
Nəcəfdə olduğum müddətdə o təqvalı alimdən bir an da olsa ayrılmadım. Onun əxlaq dərslərinə gedir, hüzurundan feyz alırdım. O böyük alim Mirzə Əli Qazi idi.
«Xaldan xəbərsiz»
Rəhmətlik Mirzə Əli Qazi buyururdu:
Bir gün otaqdan çıxıb evin dalanına girəndə (mükaşifə halında) gördüm ki, özüm bir kənarda sakit halda durmuşam. Diqqətlə qarşımda duran özümə baxmağa başladım, gördüm yanağımda balaca bir xalım var.
Otağa qayıdıb aynaya baxanda gördüm yanağımda xalım var imiş, amma indiyə qədər bundan xəbərim yox imiş.
«Bu övladın qalacaq»
Əllamə Təbatəbai deyir: Mən və həyat yoldaşım Mirzə Əli Qazinin yaxın qohumlarından sayılırıq. (Qazinin və Təbatəbainin hər ikisinin üçüncü babası (babalarının babası) Seyyid Məhəmmədtəqi Qazidir.) Nəcəfdə olduğumuz vaxtlarda qohumluğumuza görə o tez-tez bizə baş çəkər, vəziyyətimizi xəbər alardı. Bizim hər dəfə uşağımız olur, amma heç biri qalmırdı, uşaq ikən ölürdü.
Bir gün ağa Qazi yenə bizə gəlmişdi. Sən demə bu vaxtlar yoldaşım hamilə imiş, amma bizim bundan xəbərimiz yox idi. Xudahafizləşib gedəndə Qazi üzünü yoldaşıma tutub dedi:
Əmiqızı bu dəfə sənin bu uşağın qalacaq, özü də oğlandır, ona heç bir şey olmayacaq. Uşağın adı da Əbdülbaqidir.
Mən Qazinin bu sözlərindən çox sevindim.
Allah bizə bir oğlan uşağı əta elədi və əvvəlki uşaqlardan fərqli olaraq bu uşaq sağ qaldı. Uşağın adını Əbdülbaqi qoyduq.
Mənbə: "Alimlərin kəramətləri haqqında maraqlı əhvalatlar" kitabı
Admin: 3
Redaktor: 4
Sayt nəzarətçisi: 7
VİP: 1
İstifadəçi: 6678
Bu gün: 1
