Şərabxor bir kişi barəsində Əli (ə)-ın qəzavəti

Birinci xəlifə həm də dinin üsül-fürusunda, əhkamlarda da özünü o həzrətə ehtiyaclı bilirdi. Məmurlar şərab içmiş bir kişini xəlifənin yanına gətirdilər ki, onun üçün şərabxorlıq həddini (şəriətdə müəyyən olunmuş cəza tədbirini) icra etsin. O iddia etdi ki, şərabın haram edilməsindən xəbərdar deyilmiş və o, elə bir cəmiyyətdə tərbiyə olunmuşdur ki, onlar o vaxta qədər şərabı halal hesab edirmişlər. Xəlifə nə edəcəyini bilmədi. Dərhal bir nəfəri Əli (ə)-ın hüzuruna göndərdi və ondan bu çətin məsələni həll etməsini istədi. Imam (ə) buyurdu: Gərək iki nəfər etimadlı şəxs bu şəxsin əlindən tutub mühacirin və ənsarın məclislərinə aparsınlar və onlardan indiyə kimi şərabın haram edilməsi barədə olan ayəni bu kişi üçün tilavət edib-etməmələri barəsində soruşsunlar. Əgər onlar şərabın haram edilməsi barəsində olan ayəni bu kişi üçün tilavət etdiklərinə dair şəhadət versələr, onda ilahi cəza qanununu onun barəsində icra edin. Əgər tilavət etməmiş olsalar, gərək onu tövbə etdirsinlər ki, gələcəkdə dilinə şərab vurmasın, sonra isə azad etsinlər.
Xəlifə Imam (ə)-ın göstərişinə əməl etdi və nəhayət, o kişi azad edildi. Düzdür ki, Imam (ə) xəlifələrin hakimiyyəti dövründə sükut etdi və heç bir siyasi məsuliyyəti qəbul etmədi, lakin heç vaxt dini müdafiə etməkdən boyun qaçırmırdı. Tarixdə yazırlar ki, Rəsul-Calut (yəhudilərin rəhbəri) aşağıdakı məsələlər barədə Quranın nəzərini Əbu Bəkrdən soruşdu:
1. Həyatın və canlı mövcudların kökü (əsli) nədir?
2. Cansızlardan bir növ danışanı hansıdır?
3. Həmişə artıb-azalan şey nədir?
Xəbər Imam (ə)-a çatanda buyurdu: Quranın nəzərində həyatın əsası sudur, cansızlardan danışanı yer və göydür ki, Allahın əmrinə itaət etmələrini aşkar etmişdir. Həmişə azalıb-çoxalan şey gecə-gündüzdür.
Göründüyü kimi, Imam adətən öz sözünü isbat etmək üçün Quran ayələrinə istinad edirdi, bu da onun sözlərini daha da möhkəmlədirdi.

Kitabın adı: Vilayət günəşi (birinci cild)

Müəllif: Ayətullah Cəfər Sübhani