Nə edirəm cənnəti mən... Mənim cənnətim – sənsən!
Növbəti Məhərrəm gəldi ...
Yenidən ömrümüzə eşqin təcəllisi olan bir dönəm gəldi...
O dönəm ki, bütün valığı ilə eşqin özü idi...
O dönəm ki, eşq deyilən hər nə varsa, özündə cəmləmişdi...
O dönəm ki, eşqə yeni bir görkəm verdi...
O dönəm ki, eşq adilikdən çıxıb, ilahiləşdi...
O dönəm ki, eşq İlahi rəngə boyandı...
O dönəm ki, necə sevmənin əyani sübutu oldu...
O dönəm ki, eşqdə aşiq və Məşuq anlayışını yox etdi...
O dönəm ki, yalnız Məşuq oldu...
O dönəm ki, yalnız O oldu!
Onun qarşısında hər şey yox oldu...
Qohum da qurban getdi...
Qardaş da qurban getdi...
Övlad da qurban getdi...
Mal da qurban getdi...
Can da qurban getdi...
“Mənimkidir” də qurban getdi...
“MƏN” də qurban getdi...
Heç nə əsirgənmədi...
Nə istənildi – verildi...
“Bunu yox!” demədi...
“Bunu olmaz!” demədi...
“Bu qalsın...” demədi...
“Verə bilmərəm!” demədi...
“Çətindir!” demədi...
“Yetər ki, Sən istə...” dedi...
“Gözüm üstə!” dedi...
“Sevə-sevə!” dedi...
Varmı cahanda ikinci bir belə insan – göstərin mənə!
Əl çəkim Əbə Əbdillahın (ə) ətəyindən...
Göstərin ikinci belə adamı...
Mümkün deyil, əsla! Yoxdur belə aşiq...
Məbudunda fəna olmuş aşiq...
Sənin məqamının mərifətindən sonra cənnət kiçildi gözümdə ...
Səninlə cənnəti müqayisə etdim, sənin müqabilində yüngül gəldi çəkidə cənnət...
Mənə cənnət verməyin, nə edirəm cənnəti mən?!
Mənim cənnətim sənsən...
Müəllif:Xəyalə Quliyeva