Sevirəm o şəxsi, Xaliq onu xəlq edib mükəmməl
Sevirəm o şəxsi əsla mənə get deməz deyər gəl.
Sevirəm o şəxsi, ismi yaranıb özündən əvvəl,
Onun ismi olmasın bəs nə üçün dilimdə əzbər?!

Bunu şübhə yox ki, məndən mənə dil verən də istər
Ki verib xəyal düşüncə düşünüm edim təsəvvür
Kimin eşqi sayəsində,necə fəth olundu Xeybər.

Gün olur ki, hafizəmdən silinir o yaru-sirdaş,

Gün olur çəkir dilim qəm gün olur tökür gözüm yaş.
Deyirəm ki, kəsməyəydim yolumu günah ilən kaş
Ona bircə kəlmə xoş söz, deməyə üzüm gələydi,
Məni dinləyəydi Mövla, xoşuna sözüm gələydi.

Edib imtina günəşdən bürünəydim özgə nurə,
Çəkilib gecəm gedəydi, yenə gündüzüm gələydi.

Nə sözümdə vardı hikmət, nə özümdə vardı qüdrət,
O kəsin rəhmli Rəbbim mənə mədhin etdi qismət.

Belə mədh alındı yoxsa nə gəzirdi məndə cürət?
Söz açım fəzilətindən Şəhi-Mülki-La Fətanın?!
Bu şeir o şahə xatir mənə lütfüdür Xudanın.
Şeirin fəqət nə xeyri, tanımırsa kim Xudanı,

Ola bilməz aşinası o Xudayə aşinanın.

Niyə gizlədirsən hər vaxt həqiqəti məcazda?
Eşidən qənimin onsuz kini artacaq bir az da.
Səni də Kamal, ağan tək şəhid eyləsə namazda.

Başına gələn sevin ki, o qədər gözəl bəladır,
Gözəl adlanan nə varsa, o bəla üçün fədadır,
Mənə rəhm qıl, soruşma nökərəm Əliyə ya yox,
Nökərəm desəm riyadır, deyiləm desəm xətadır.

Müəllif: Gənc qəzəlxan Kamal Huseynov