İmam Əliyyən Nəqi (ə) və xəlifə Mütəvəkkil
Tarixçi Məsudi yazır: Mütəvəkkilin məmurları İmam Əliyyən-Nəqinin (əleyhissəlam) evinə tökülüb, axtarışdan bir şey tapmadıqlarını Mütəvəkkilə xəbər verdilər. O, məclisdə şərab içib məst olmuşdu. Göstəriş verir ki, İmamı öz evindən onun yanına gətirsinlər. Həzrəti gətirirlər. O, İmama (əleyhissəlam) ehtiram göstərib yanında otuzdurur, ona şərab camını təklif edir. Həzrət buyurur: Şərab, heç vaxt mənim canıma və ətimə daxil olmayıb. Məni üzürlü hesab et. Mütəvəkkil dedi: Mənə şer oxu! Həzrət buyurdu: Mənim şerlə o qədər də ünsiyyətim yoxdur. O israr edir. Həzrət bu məzmunda şer buyurur:
"Bir müddət uca qəsrlərdə yaşadılar, onların qorunması özlərinin əsgərlərinin boynunda idi. Lakin, uca qüllələr, onlara fayda vermədi. Azad və izzətlə yaşadıqları qalalardan endilər, qəbir çökəkliklərində məskun oldular. Necə də pis yerə düşdülər. Nida edən, onların dəfnindən sonra car çəkdi: Onların tacları və zinətləri və qol bağları hara getdi? Gülər üzlər necə oldu? Unuduldular və itdilər. Bu vaxt qəbirdən bir səs ucalır: O üzlər qurd-quşlara yem oldular. Çox günləri yeyib-içdilər. Halbuki, günlərin birində özləri yeyilmiş olub, xırdalandılar.(Müntəhal-amal, 2-ci cild, səh-400. )
Mütəvəkkil bu şeri eşitcək elə göz yaşları tökdü ki, nəql olunduğuna görə şərab camını yerə vurur.
Bəli! Budur ibrətamiz baxış! Çox heyif ki, Mütəvəkkilə fayda vermədi. Mühəddis Qumi «Səfinətül-bihar» kitabında İmam Sadiqdən (əleyhissəlam) Yerusəlim əhvalatını belə nəql edir ki, buyurur:
«Həzrət Davud, mənzilindən çölə çıxır və Zəburdan tilavət edirdi. Quşlar və heyvanlar da onunla birlikdə həmavaz olurlar. Cizqil adlı bir abidin ibadət etdiyi dağın yanından keçirdi. Cizqilə dedi: Mənə burdan keçməyə icazə verirsənmi? Abid dedi: Xeyr! Davud ağladı. Allah abidə nida göndərir ki, Davuda əziyyət etmə. Ona görə də abid, Davuda öz yanında yer verir. Davud ondan soruşur: İndiyə kimi günah etməyi qərara almısanmı? Cavab verdi: Xeyr! Yenə buyurdu: Heç əməllərində qürrələnmisənmi? Xeyr! – deyə cavab verdi. Soruşdu: Heç dünyaya meyl etmisənmi? Cavab verdi: Bəli! Soruşdu: Belə halda özünü dünya meylindən necə qurtarırsan? Cavab verir: Bu gördüyün dərəyə gedirəm. O vaxt abid, Davud peyğəmbəri dərəyə aparır. O yerdə dəmir bir taxta görürlər. Bu taxtaya baş sümüyü yapışdırılmışdı. Kənarında isə belə yazılı lövhə nəsb olunmuşdu:
«Bu Yerusəlimin başının skeletidir. Min il hökumətlik etdi. Min şəhəri abad etdi. Min cavan qızla evləndi. Axırı bura çatdı ki, torpaq mənzili və qurd-quşlala ünsiyyətdə oldu. Hər kim məni görsə, dünyaya aldanmaz!»(İnsanı tanımaq, kitabından. )Budur ibrətamiz baxışlar.
Kitabın adı: İslamda hüquq nəzəriyyəsi
Müəllif: Qudrətullah Məşayixi
Admin: 3
Redaktor: 4
Sayt nəzarətçisi: 7
VİP: 1
İstifadəçi: 6704
Bu gün: 0
