Tasua axşamı
Yavaş-yavaş sakitlik yarandı və ələ bir fürsət düşdü ki, İmam (ə), sirati müstəqim yolunu qət edən aşiqlər və Allahın layiqli və arif bəndələri ilə birlikdə yarın camalı ilə görüş üçün raz-niyaza otursunlar. Tarixin o həssas ləhzələrində sözə belə başladı:
بسم الله الرحمن الرحيم أثنى على الله احسن الثناء ...
- Ən yaxşı səna ilə öz Allahıma səna edirəm. İlahi, sənə şükür edirəm ki, bizi Məhəmmədin(s) nübüvvəti ilə əziz etdin. Bizə Quranı öyrətdin, bizim üçün gözlər, qulaqlar və qəlblər yaratdın. İlahi bizi nemətlərinə şükür edənlərdən hesab et. (Sonra öz səhabələrinə xitabən dedi). Mən öz tərəfdarlarımdan yaxşı tərəfdar tanımıram və ailəmdən başqa qohumluq əlaqələrinə bağlı olan belə bir ailə tanımıram. Allah sizin hamınıza mənim tərəfimdən yaxşı mükafatlar versin. Bilin ki, mənə elə gəlir ki, sabah biz bu adamlarla üzbəüz olacağıq. Mən sizin hamınıza icazə verdim, hamınız mənim razılığımla gediniz, mənim sizin boynunuzda heç bir haqqım olmayacaqdır. İndi gecədir, bu gecəni özünüz üçün istifadə edin və hər biriniz mənim ailəmdən birinin əlindən tutub bu ərazidəki şəhər və kəndlərə dağılışın. Allah bir yol açanadək belə pərakəndə yaşayın. Onlar yalnız məni axtarır. Əgər məni əldə etsələr digərlərindən əl çəkərlər.(«Aşuradan ərbəinədək», «Nihayə əl-ərəb»və «Vəqəfə Ət-Təff»dən nəql olunmaqla, «Tarixi-Təbəri», «Biharül-ənvar» əsərlərindən).
Bundan öncə İmam(ə) Zübalə məntəqəsində buyurmuşdu ki, «Kim istəyirsə, qayıtsın və heç bir qorxusu yoxdur». Bir çoxu həmin yerdə xudahafizləşib getdilər. Utananlar isə karvan gedərkən geridə qalıb tədricən yollarını dəyişdilər. Xülasə, getməli olanlar getmişdilər, qalanlar isə Allahın sədaqətli bəndələri idilər. Bir neçə səmimi bəndə isə şəhadətə müvəffəq olmağa layiq olduqlarına görə həmin yerdə İmama(ə) qoşulmuşdular.
O gecə İmamın(ə) buyurduqları aşiqlərin və şəhadət yolunu qət edənlərin canını alovlandırdı. Artıq getməli olanlar getmiş və qalanlar da bilirdilər ki, bu gecə göyün qübbəsi onların ayağının intizarını çəkir. Bunlar özləri ərşin zinətləri idilər. İnsanlıq kəramətinin tam mənada nümunələri olan bu adamlar məşuqun vüsalının arzusunda anları sayırdılar. Bunlar necə qayıda bilərdilər? Məgər Hüseyn(ə) eşqinin qucağından başqa bir yer tanıyırdılarmı ki, getsinlər.
Hamıdan öndə olan söz deməyə başladı.O, qardaşının varlığının cazibələri arasında elə fani olmuşdu ki, hətta öz hazırlığını elan etmək üçün söz deməyə xəcalət çəkirdi. Axı nə desin? Gözlərində yaş damlaları halqalandığı halda dedi:
لم نفعل انبقى بعدك لاارناالله ذلك ابداً
- Bu işi nə üçün edək? Yalnız səndən sonra sağ qalmaq üçünmü? Allah eləməsin. («Müntəhəl Amal». Şeyx Abbas Qumi; «Aşuradan Ərbəinədək» «Hikayətul ədəb»dən nəql edərək).
Nə qədər ki, Bəni Haşim bir-bir qalxıb öz ağalarının qarşısında fədakarlığa hazır olduqlarını elan edirdi, ədəb icazə vermirdi ki, Bəni Haşimdən olmayanlar söz danışsın. Hamı öz ürəyindən keçənləri dedikdən sonra Müslüm ibn Oscə durub dedi: «Səni buraxaq və Allah qarşısında sənin haqqını qorumamaq barədə dəyərli bir üzrümüz olmasınmı? Allaha and olsun, öz nizəmi onların sinəsində sındıranadək, qılıncımın dəstəsi əlimdə ikən onlara zərbə vuranadək və əgər döyüşməyə silahım olmasa səni müdafiə etmək üçün öldürülənədək səndən ayrılmaram».
Ondan sonra başqa bir nəfər sözə başladı. O, Kufənin başbilənlərindən biri idi. Həcc səfərindən qayıdırdı. Yolda fikrini dəyişdi. Bütün müvəqqəti ehtiramlar və qəbilə başçılığından əl çəkmişdi. Sərvət və firavan həyat bütün gözəllikləri ilə onu bu səadətdən saxlaya bilməyən Züheyr ibn Qeyn dedi: «Sevirəm ki, öldürüldükdən sonra yenə də minlərlə dəfə dirilib cihad edim. Təki siz salamat qalın və mənim belə öldürülməyimlə Allah bəlanı səndən və sənin nəslinin cavanlarından uzaq etsin».
Hər kəs söz dedisə beləcə aşiqanə və fədakarcasına danışdı. Nəhayət, İmam(ə) bütün o ağalara vüsal müjdəsi verdi.
Kitabın adı: Qədir günündən Aşurayadək
Müəllif: Seyid Kazim Pərpənçi
Admin: 3
Redaktor: 4
Sayt nəzarətçisi: 7
VİP: 1
İstifadəçi: 6704
Bu gün: 0
