CÜMƏ AXŞAMI AİLƏ İLƏ GÖRÜŞ

 Hadi dedi… Sənin səfər ehtiyatını az görürəm. Bir neçə cümə burada dayanmalısan. Ola bilsin ki, qürur evindən (dünyadan) dostların bir şey göndərsinlər. Peyğəmbər (s.ə.v.v) buyurmuşdur… "Səfərdə ehtiyat nə qədər çox olarsa, bir o qədər yaxşıdır.” Mən sənin üçün dünya soltanından sənəd, icazə gətirmək üçün getməliyəm. Həftə arası bir xəbər olmasa, cümə axşamı ailənin yanına get, bəlkə, rəhmət, bağışlanmaq tələbinlə səni yada salsınlar.

Hadi getdi və mən gözləməyə başladım. Amma yerim yaxşı idi. Otaq əlvan, gözəl naxışlı xalçalarla döşənmişdi. Cümə axşamı yetişdi, amma bir xəbər olmadı. Hadinin sifarişinə əsasən quş tək mənzilimə getdim. Bir ağacın budağına qondum və bir yerə yığışmış arvadım, övladlarım, yaxın dostlarımın söhbətlərinə qulaq asmağa başladım. Mənim üçün xeyir istəyirdilər. Aş, plov süfrəsi açmışdılar. Rovzəxanları vardı, "Fatihə” oxuyurdular. Amma mən gördüm ki, onların işlərinin mənim halıma faydası yoxdur. Çünki onların əməlləri öz abırlarına, adlarına görə idi. Buna görə də doyurmaq üçün bir dənə də ac adam dəvət etməmişdilər. Çağrılmış adamların da məqsədi mənim üçün rəhmət diləmək, Hüseyn ibni Əliyə (ə) ağlamaq deyil, yalnız yemək və başqa şəxsi məqsədlər idi! Onlara olunan xidmətdə qüsur tapılsaydı ölünü də, dirini də söyərdilər. Əgər ailəm və qohumlarım ağlayırdılarsa, fəqət özləri üçün ağlıyırdılar ki, niyə qəyyumsuz, başsız qalıblar, bundan sonra onların yaşayış xərcini kim ödəyəcək. Dünya fikrinə elə qərq olublar ki, nə mənim ölməyimi, nə də öz axirətlərini yada salırlar. Guya bu kasa təkcə mənim başımda sınıb və onlar üçün olmayacaq. Guya, Allah (nəuzu billah) mənim ölümümlə onlara zülm edib ki, bu işlər meydana çıxıb.

Mən ümidsiz halda qəbiristana, öz mənzilimə qayıtdım.

Mənbə: "Axirət aləminə səyahət" kitabı