Quranın əbədilik zəmanəti
Lütfən, bu xütbəni daha bir dəfə oxuyaq ki, Həzrətin (ə) hansı sübutlarla şəhadəti seçməsi və zülmkarlarla birgə yaşamağı bədbəxtlikdən başqa bir şey hesab etməsi daha yaxşı aydın olsun:
-Ölüm Adəm övladına gənc qızın boynundakı boyunbağının yaraşdığı kimi yaraşır;
-Mən Yəqubun Yusifi gözlədiyi kimi, öz ata-babalarımla görüşü necə də gözləyirəm;
-Sanki baxıram və görürəm ki, bədən üzvlərimi Kərbəla səhrasında parçalayırlar;
-Biz Əhli-beytin razılığı elə Allahın razılığıdır;
-Bu orduya yazılmağın başlıca şərti nəfsi istəklərdən keçmək və Allahın görüşünə hazır olmaqdır.
Doktor Şəriəti öz sehirli bəyanı ilə bu fədakarlığın ən ali dərəcəsi və eyni zamanda tarixin ən qəmli hadisəsini necə də gözəl vəsf edir:
- İndi hicrətin 60-cı ilidir. Hər şey əldən getmişdir. Yarım əsr bundan qabaq yaranmış bir hərəkatın bütün uğurları və müvəffəqiyyətləri ayaqlar altında qalmışdır. Peyğəmbərlə (s) nazil olan müqəddəs Quran kitabı Bəni Üməyyə nizələrinin başına vurulmuş, islami təlaş və cihadla insanların beyninə və ürəyinə hopmuş əqidə və mədəniyyət Əməvi hakimiyyətinin təsdiqi üçün bir vasitəyə çevrilmişdir. Bütün məscidlər allahsızlıq, zülm, saxtakarlıq və mənəviyyatdan kənar bir yuvaya dönmüş, cihad qılıncları cəlladların ixtiyarına keçmişdir. Bütün zəkat və qənimətlər isə Müaviyənin yaşıl sarayının beytulmalına axırdı. Həqiqət, tövhid, peyğəmbər, sünnə, Quran və vəhydən söz deyənlərin qapısı Müaviyə və onun rejiminin ixtiyarında idi. Bütün din adamları, qazilər, təfsirçilər, Quran oxuyanlar, alimlər və digər söz sahibləri ya öldürülmüş, ya da zahidliklə məşğul idilər. Məhəmməd(s) nəslindən olan məsumların heç bir mehrabı və minbəri yox idi. Bizans, İran və Ərəbistanı əhatə edən bütün bu böyük ərazı onun xilafətinin ixtiyarındadır. Bu ərazidə yaşayanların heç biri Peyğəmbərin (s) öz ailəsindən və nəslindən olan bir nəfər kimi inqilaba vəfalı deyildir. Mühacir və Ənsarın bütün zəhmətləri hədər getmiş və əldə olunan var-dövlət Müaviyənin sarayının beytulmalına qatılmışdır. Keçmiş inqilabçıların bir qismi Rəbəzə səhrasında öldürülmüş, bir qismi isə soyqırıma məruz qalmışdılar.
İndi Hüseyn (ə) bu fikirlərlə din, Quran, qüdrət, pul, qılınc, təbliğat, silah-sursat, bütün beytulmal və Peyğəmbərin (s) tam vərəsəliyi əlində olan bir iqtidar qarşısında əliyalın dayanmaq istəyir.
O, iki iş edə bilər: Bəni Üməyyə ilə siyasi mübarizə aparmaq üçün lazımi qüvvəsi olmadığına görə oturub elmi və fikri mübarizə apara bilər. Hüseyn (ə) belə bir addımı ata bilməz. Çünki o, bilir ki, cəmiyyətdəki hər bir işin dəyəri düşmənin ondan çəkdiyi zərər qədərdir. Nə etməli? Qiyam etməli, silahlı qiyam etməlidir. Amma silahlı qiyam bacarıq istəyir. Hüseyn isə bunu edə bilmir.
Amma o, bunu bacarmadıqda başqa bir işə əl atır və Zilhiccə ayının 8-də axşam vaxtı hacıların hamısının başı həcc ayinlərinin icrasına qarışdığı zaman elan edir ki, mən ölümə tərəf gedirəm.
خط الموت على ولد آدم مخط القلادة على جيد الفتاة
Siyasi qiyam etmək istəyən bir adam belə söz deməz. Vurarıq, öldürərik, qalib gələrik, düşməni məhv edərik kimi sözlər deyər. Amma Hüseyn(ə) yola düşdükdə xalqa etdiyi müraciətində deyir ki, «Ölüm Adəm övladına gənc qızın boynundakı boyunbağının yaraşdığı kimi yaraşır». Ölüm kişinin bəzəyidir. Sonra da Məkkədən ölümə tərəf yola düşür. Sanki o, özünü məsul bir rəhbər kimi görür və bilir ki, əgər sakit qalarsa, bütün islam dini bir «dövlət dini» formasına düşəcəkdir. İslam bir siyası qüdrətə çevriləcək və ondan başqa heç bir şey olmayacaqdır! Əvvəlcə bir hadisə, sonra bir rejim və bir hakim qüdrət olaraq Monqol-tatarların, Sülukinin, İsgəndərin və ya Çingizxanın canişinlərinin qüdrəti kimi görünəcəkdir. Sonra da bu qüdrət, xilafətin özü aradan gedəcək və məhv olan ordunun özü kimi tarixdə yalnız və yalnız xatirələrdən başqa heç bir əsər əlamət qalmayacaqdır.
Odur ki, Hüseyn (ə) indi iki iş arasında məəttəl qalmışdı. Sakit qala bilmirdi, çünki vaxt əldən gedirdi, hər şey kökündən çıxarılıb atılırdı, yaddaşlardakı və vicdanların dərinliyindəki hisslər, düşüncələr unudulurdu, məscid və mədrəsələrdə, cəmiyyətlərdə hər şey məhv edilirdi. Bütün dəyərlər və imanlar, hədəf və məfhumlar, ideallar, habelə Məhəmməd Peyğəmbərin(s) gətirdiyi və islamın dəyərləndirdiyi cihadlarda əldə olunanlar pozulub gedirdi.
Eləcə də hər bir kəs qüdrət və yalanın təsiri altına düşür və bütövlükdə hamı zamanın sükut və iztirabının ixtiyarında idi.
O, sakit otura bilmirdi, çünki zülmlə mübarizə məsuliyyətini daşıyırdı. Digər tərəfdən də mübarizə apara bilmirdi. Çünki mübarizə aparmağa qüvvəsi yox idi və özü də hakimin zor qüvvəsinin əlində idi. Nə fəryad edə, nə sakit otura, nə təslim ola və nə də hücum edə bilmirdi. Yalqız və əliboş qalmışdı. Amma bütün bu məsuliyyətlərin ağır yükü onun çiyinlərində idi. Babası, atası və qardaşının qüdrətindən və bütün əvvəlki cihadların səmərəsindən ona heç bir şey çatmamışdı. Ona qalan yalnız iftixar, əziyyət və ağır məsuliyyət idi. Yalqız və silahsız qalmışdı. Bununla belə, onun qarşısında dünyanın ən qüvvətli və vəhşi bir imperatoru dayanmışdı. O, ən gözəl və aldadıcı təqva və tövhidin müqəddəs paltarında səltənət və qüdrət taxtına söykənmişdi. O, isə yalqızdı...
Amma şəhadətdən başqa heç bir silahı olmayan İmam (ə) bütün tənhalığı ilə istəyirdi ki, öz «yaxşı ölümü» ilə insanlar üçün «yaxşı yaşamağın» proqram və nizamnaməsini yaşatsın. Elə bu tarixi həssas məqam bizi belə deməyə vadar edir.
ان الاسلام علوى و التشيع حسينيّ
İslam ələvi, şiəlik isə Hüseyndir. Hətta Əhli-sünnə qardaşlarımız da aşura məsələsi ətrafında dərin təhlillər aparsalar görəcəklər ki, Hüseyn ibn Əliyə (ə) borcludurlar. Çünki əgər Hüseynin (ə) qanı Məhəmməd (s) dininin damarlarında axmasaydı, islamın kitabı Bəni Üməyyənin min aylıq xilafəti zamanında bağlanacaqdı. Aşura gecəsi dəyəri o min aydan artıq olan həmin Qədir gecəsidir.
Ümumiyyətlə, «Adəmin varisi olan Hüseyn» Quranı yaşatmaq naminə ölmək istəyir. Bu, onun ata-babasından miras qalan «bir bilgi» idi. Onun qüvvətli düşməni isə öz bütün qüdrəti ilə bu «bilgi»dən məhrum idi. Yolboyu ona rast gələn insanların hamısının onu qaytarmaq təklifi də yersiz deyildi. Amma o, təkcə özü getmir, hətta arvad-uşağını da özü ilə aparırdı.
Kitabın adı: Qədir günündən Aşurayadək
Müəllif: Seyid Kazim Pərpənçi
Admin: 3
Redaktor: 4
Sayt nəzarətçisi: 7
VİP: 1
İstifadəçi: 6704
Bu gün: 0
