Əkbərin (ə) imdad istəməsi
Səsləyər baba, yetiş imdadıma bəs hardasan?
Əl-aman səs ver yanan fəryadıma, bəs hardasan?
Gəl yubanma xeymələrdən dadıma, bəs hardasan?
Ah-naləmdən töküldü suz əgər torpağa,
Peykərindən qan axır dəşti-bəla səhrasına,
Qan tökür qüdsiyan insan kimi qovğasına,
Lalə nəqşin qan çəkibdir surəti-zibasına,
Ox dəyib yorğun düşüb meydanda əfsər torpağa.
Surətindən qan axır yoxdu yarasın bağlayan,
Vəhşəti Kərbü-bəladan qərqi-qəmdir asiman,
Qaməti şahzadəni puşeş edib tirü-kəman,
Gör nə halilə yıxıldı qanlı peykər toprağa.
Əl-qərəz gəldi hicazın şahı meydana o gün,
Sərzəmini-Kərbəla gördü batıb qana o gün,
Qan veribdi Əkbəri ayini-Qurana o gün,
Başda bir yara düşüb manəndi Heydər torpağa.