Yanıb külə dönmüş bağlardan sonra meyvələr, çiçəklər, reyhanlar, axar çaylar, nəğməkar bülbüllərlə zəngin yaşıl və xürrəm bağlar göründü. Düşündüm ki, həmin yanan bağlar da belə idi. Əgər sahibinin xəbəri olsaydı, qüssədən bağrı çatlardı.

Hadi dedi… Bura Vadiyüs-səlam–əmniyyət və salamatlıq diyarının başlanğıcıdır. Əsa və qalxanı atın yəhərindən as və onu çəmənliyə burax. Qoy hərəkət vaxtınadək otlasın.

Sonra gedib bir qəsrə çatdıq. Qəsrin darvazasından xaricdə bir parça büllurdan hovuz vardı. Suyun səfası və hovuzun lətafətindən sanki su qabsız, hovuz isə susuz idi. Hovuzun kənarında gözəl miz və oturacaqlar, yastıqlar və ipək dəsmallar vardı. Soyunub hovuza girdik. Bir qədər üzdük, zahir və batinimizi küdurətdən, bulanıqlıqdan təmizlədik. Hətta zahirimizdəki tüklər də yox oldu. Yalnız başımızın tükü, gözlərimizin kiprikləri, qaşlarımız qaldı. Bəşəri gözəlliklərə bir pərdə əlavə olundu. Daxilimizdəki çirkinliklər də paklandı.

"Onların ürəklərindəki kin-küdurəti çəkib, çıxardarıq.”

Soruşdum… Bu bulağın adı nədir?

Hadi dedi… "Sad. Vəl-Quranil-həkim”dir.

Bədənlərimizi təmizləyəndən sonra oradakı fəxri libasları geyindik. Mənim libaslarım yaşıl ipəkdən, Hadininki isə ağ idi. Özümü güzgüdə o qədər qiymətli, cəlallı, kamallı gördüm ki, özümə aşiq oldum. Bütün bu gözəlliyə baxmayaraq, Hadiyə nəzər salanda onun gözəlliyi, dəyərinə vurulub, qibtə etdim.

Hadi qapını döydü. Xoş üzlü bir cavan qapını açıb, daxil olmaq üçün icazə vərəqini istədi. Verdim, imzasını öpüb, təbəssümlə dedi…

"Asayiş və əmniyyətlə behiştə daxil olun!”

Biz daxil olduğumuz halda bu ayəni oxuduq…

"Onlar deyərlər… Həmd olsun bizi buraya gətirən, hidayət edən Allaha. Allah bizi doğru yola yönəltməsəydi, özümüz doğru yolu tapa bilməzdik. Peyğəmbərlər haqla gəlmişdilər.”

Mənbə: "Axirət aləminə səyahət" kitabı