İki tələbənin əhvalatı
Mən mədrəsədə dini təhsil aldığım vaxtlarda otaqda iki nəfər qalırdaq. Alimlərin moizələrində eşitmişdik ki, hər kəs öz ehtiyacına görə başqasının qapısına getməyib Allaha xatir səbr edib dözərsə, Allah ağıla sığmaz yerdən ona ruzi göndərər və onun ehtiyaclarını ödəyər.
Bir gün bizim pulumuz qurtardı və yeməyə bir az mərcidən başqa heç nəyimiz qalmamışdı. Bir-birimizə söz verdik ki, gəl heç kəsə ağız açmayaq. Səbr edək, görək axırı necə qurtarır. Bir gün bir nəlbəki mərci bişirib yedik və o günü bir təhər başa vurduq. Səhər açıldı. O gün də bir az mərci bişirib yedik. Üç gün beləcə səbr edirdik və bunu heç kəsə bildirmirdik. Axır günlər rəngimiz ağarmışdı və bizdə hal qalmamışdı. Lakin bir-birmizə bu işlərin axırının yaxşı olmasını təsəlli verirdik. Axırıncı gün məğrib və şam namazlarından sonra xəbər gəldi ki, dostumun atası onun yanına gəlib. O atasının görüşünə getdi və qayıdanda bir zənbillə qayıtdı. Atası onun üçün çoxlu bazarlıq etmişdi. Bundan əlavə ona bir miqdar da xərclik üçün pul da verdi.
Biz bu hədisin həqiqətini o vaxt dərk etdik ki, əgər insan Allaha xatir səbr edib dözərsə Allah onun üçün bir vasitə ilə ruzi yetirər.
Kitabın adı: İmam Hüseyn (ə) məktəbi
|
Mətndə qramatik səhv var? Onu siçan ilə seçin və
"Ctrl+Enter" düyməsini sıxın (Savab qazanmağa çalışın) |
Bilgilendirme
Yorum Ekleyebilmeniz için Sitemize Kayıt Olmanız Gerekmektedir.