^{7. Əhli-beytə təvəssül və məhəbbət}

^{Qəlbdə iman yaradan əməllərin yeddincisi və əsas səbəbi Həzrət Məhəmməd(s) peyğəmbərin Əhli-beyti ilə əlaqə saxlayıb onlara qəlbən bağlanıb təvəssül etməkdən ibarətdir. Hər bir şəxs bir iş gördükdə Əhli-beytə təvəssül edərsə, Allah onu gördüyü işlərdə müvəffəq edər. Lakin Əhli-beytə sevgisi olmayan və onlara təvəssül etməyən şəxslər müvəffəqiyyətlərdən məhrum olunmuşdur. Belə şəxslər öz-özlərini təqvalı hesab edirlər. Lakin həqiqətə gəldikdə isə, görünür ki, onlarda təqva yoxdur. Çünki təqvanın əldə edilməsinin əsası və kökü haqqa boyun əymək, yəni Əhli-beytə məhəbbət bəsləyib onlara təvəssül etməkdən ibarətdir. Əgər bir insanda yuxarıda qeyd etdiyimiz altı əməl olub bu sonuncu əməl olmasa, yəni Əhli-beytə məhəbbəti olmasa Allah-təala onun heç bir əməlini qəbul etməz.
Peyğəmbərlərin birinin dövründə möminlər-dən bir nəfər Allaha dua edirdi. Lakin duaları nədənsə qəbul olunmurdu. Həmin şəxs Peyğəmbərin yanına gəlib dedi: “Ya Peyğəmbər, mən nə qədər dua edirəmsə, Allah mənim dualarımı qəbul etmir. Bunun səbəbi nədir?” Peyğəmbər Allahla münacat edərkən Allahdan o şəxsin duasının qəbul olunmamasının səbəbini soruşdu. Allah-təala buyurdu: “Ey Mənim Peyğəmbərim! Mən ona görə onun dualarını qəbul etmirəm ki, o, yer üzərində Mənimlə insanlar arasında təyin etdiyim vasitə və peyğəmbərimə etinasızlıq edir. Hər kim Mənim göndərdiyim vasitələri saymayıb Məndən bir şey diləsə, mən onun duasını qəbul etmərəm.”
Allah-təala Quranda bu barədə belə buyurur:
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ اتَّقُواْ اللّهَ وَابْتَغُواْ إِلَيهِ الْوَسِيلَةَ وَجَاهِدُواْ فِي سَبِيلِهِ
لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ
“Ey iman gətirənlər! Təqvalı olun. Ona (Onun rəhminə və lütfünə qovuşmaq üçün) vəsilə seçib yol axtarın, Allah yolunda çalışın (cihad edin), bəlkə nicat tapasınız.”1
Həzrət Peyğəmbər(s)-dən soruşdular: “Ya Rəsulallah, Allahla insanlar arasında ən gözəl vasitələr kimləridir?” Həzrət Peyğəmbər(s) buyurdu: “Mən və mənim Əhli-beytim.”
Peyğəmbər və Əhli-beytə məhəbbət bəsləməyi və təvəssül etməyi şirk hesab edən insanların Qurandan məlumatları yoxdur. Çünki Allah-təala özü Quranda təvəssül etməyi əmr etmişdir. Hətta İslamın bütün firqələrinin hamısı təvəssül etməyin çox gözəl bir əməl olduğunu kitablarda qeyd etmişlər.
Böyük sünnü alimlərindən biri olan Səmhudi “Vəfaül-vəfa” adlı kitabında bu barədə belə yazır: “Peyğəmbər(s)-in vasitəsilə Allahdan şəfa diləməyə, həm xilqətdən öncə, həm o həzrətin sağlığında, həm vəfatından sonra, həm Bərzəx aləmində, həm də Qiyamət günündə icazə verilmişdir.”
Səmhudi həmin əsərində Ömər ibn Xəttabdan Adəmin tövbəsi barədə belə bir rəvayət yazır. Adəm tövbədən sonra Həzrət Peyğəmbər(s)-ə təvəssül edərək dedi: “Ey mənim Rəbbim, Sənə and verirəm Məhəmməd(s)-ə, mənim günahlarımı bağışla.”2
Yusif peyğəmbərin quyudan nicat tapması da Məhəmməd(s)-ə və onun Əhli-beytinə qəlbində bəslədiyi böyük məhəbbəti sayəsində və onları vasitə hesab etməklə mümkün olmuşdur. Qardaşları Yusif(ə)-ı quyuya atıb getdikdən sonra Yusif Allahdan ona nicat verməsini dua etdi. Lakin nicat tapmadı. Allahın mələyi Həzrət Cəbrail(ə) onun yanına gəldi və dedi: “Ey Yusif! Bu quyudan nicat tapmaq istəyirsənmi?”
Yusif(ə) dedi: “Niyə istəmirəm?”
Cəbrail dedi: “Elə isə bu duanı oxu və nicat tap.”
أَللّهُمَ إِنِّى أَسْئَلُكَ بِأَنَّ لَكَ الْحَمْد لا إِلهَ إِلّا أَنْتَ الْمَنَّانُ بَدِيْعُ السَّمَوَاتِ وَالْأَرْضِ ذُوالْجَلالِ وَالْإِكْرَامِ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍِ وَآلِ مُحَمَّد وَ أَنْ تَجْعَلَ إِلى مْمَّا أَنَا فِيْهِ فَرَجًا وَ مَخْرَجًا
“Ey Allahım, səndən istəyirəm, çünki həmd sənə məxsusdur. Səndən başqa minnət qoyan yoxdur. Yeri-göyləri yaradan ləyaqət və cəlal sahibisən. Məhəmməd (s) və onun ailəsinə salavat göndər və mənə düşdüyüm bu müşküldən nicat ver.”1
Həzrət Yusif(ə) bu duanı oxuyan kimi, Allah-təala ona quyudan nicat verdi.
Bir çox hədis və rəvayətlərdə Quranda gələn vəsilə sözünün Əhli-beyt(ə)-a aid olduğu vurğulanmışdır. Hətta Peyğəmbər(s)-in öz zamanında belə insanlar Peyğəmbərə təvəssül edib Allahdan öz istəklərini almışlar.
Səmhudi “Vəfaül-vəfa” kitabında Nəsaidən və Tirmizidən belə bir hədis nəql etmişdir:
“Bir kor kişi Peyğəmbərin hüzuruna gəlib dedi: “Allahdan mənə sağlamlıq (afiyət) verməsini istə.”
Peyğəmbər (s) dəstəmaz alıb iki rükət namaz qıldıqdan sonra, belə dua etməsinə göstəriş verdi:
أَللّهُمَ إِنِّى أَسْئَلُكَ أَتَوَجَّهُ إِلَيْكَ بِنَبِيِّكَ مُحَمَّدٍ نَبِيِّ الْرَّحْمَةِ يَا مُحَمَّد إِنِّى تَوَجَّهْتُ بِكَ رَبِّى فِى حَاجَتِى لِتَقْضِيَ لِى أَللَّهُم شَفِّعْهُ فِى
“İlahi, mən istəyirəm ki, rəhmət peyğəmbəri Məhəmmədin vasitəsi ilə, mənə nəzər yetirəsən. Ey Məhəmməd, mən sənin vasitən ilə Allaha üz tuturam və Allahdan diləyimi istəyirəm. İlahi, onun (peyğəmbərin) şəfaətini mənim haqqımda qəbul et.” O, bu duanı etdi və şəfa tapdı.2
Peyğəmbər(s)-dən sonra da müsəlmanlar O Həzrətin qəbrinə müraciət edib öz istəklərini almışlar.
Bəzi insanlar nadanlıq və elmsizlik üzündən Peyğəmbər və onun Əhli-beytinin vasitəçiliyini şirk hesab edirlər. Bu, çox səhv bir fikirdir. Şirk odur ki, insan Allahın vəhdaniyyətinə şərik qoşsun. Biz Peyğəmbər və onun Əhli-beytini Allahla öz aramızda vəsilə qərar verib öz istək və diləklərimizi Allahdan istəyirik. Çünki onlar Allah yanında hamıdan hörmətli insanlardır və onların vasitəsilə Allahdan dua və istəklərimizi dilədikdə, Allah onların hörmətinə xatir bizim diləklərimizi yerinə yetirər. Əgər bu əməl dində qadağan bir əməl olsaydı, “üçüncü xəlifə” də bu əmələ etiraz edərdi.
Buna əsasən də insan əgər Əhli-beytə təvəssül edərsə, Allah-təala onun qəlbini imanla nurlandırar. Əgər insanın Əhli-beytə məhəbbəti olmasa, Allah-təala onun etdiyi heç bir ibadəti qəbul etməz.
İbn Həcər Məkki “Səvaiq” kitabında imam Şafeidən belə bir rəvayət nəql edir. Şafei Həzrət Peyğəmbər(s)-i bir vasitə sayaraq belə bir şer oxudu:
آلُ الْنَّبِيّ ذَرِيْعَتِي وَهُمْ إِلَيْهِ وَسِيَلَتِي
أَرْجُوا بِهِمْ أُعْطَى غَدًا بِيَدِالْيَمِينِ صَحِيفَتِى
“Peyğəmbərin Əhli-beyti mənim üçün bir vəsilədir. Onlar Allahla mənim aramda olan bir vəsilədirlər. Ümid edirəm ki, Qiyamət günü onlara xatir mənim nameyi-əməlimi sağ əlimə verəcəklər.”1
Alusinin təfsirində Əhli-beyti vasitə saymaq barədə çox bəhs edilmişdir. Müəllif bu barədə belə deyir: “Mən Peyğəmbər(s)-in vasitəsilə Allaha müraciət etməkdə heç bir maneə görmürəm. İstər o həzrətin sağlığında olsun, istərsə də vəfatından sonra.”
Buna görə də insan əgər qəlbinə iman daxil olmasını istəyirsə, mütləq Əhli-beytlə əlaqə saxlayıb onlara bağlanmalıdır. İnsan bir çətinliyə düşdükdə və ya bir ehtiyacı olanda Əhli-beytə üz tutub, onlara hədiyyə namazı qılmaqla öz istəklərini ala bilər.
Bizim öz dövrümüzdə yüzlərlə yox, bəlkə minlərlə insan məhz bu yolla öz istəklərini almışlar.
Bir nəfərin 14-15 yaşlı uşağı sağalmayan bir xəstəliyə tutulmuşdu. Uşağın adı seyyid Yəhya idi. Həmin şəxsi mən tanıyıram. Onlar seyyid ailəsində anadan olmuşdular. O deyir ki, uşağı götürüb həkimə apardım. Həkimlər dedilər ki, bu uşağı vaxtında gətirsəydin, sağalmasına ümid yeri olardı. Lakin bunu vaxtından gec gətirdiyinə görə əlac yoxdur. Üç ay bu xəstəliyin müxtəlif əlamətləri olacaq, sonra da o, keçinəcək. Mən həkimlərə dedim: “Bəlkə uşağı Avropaya aparım.” Həkim dedi: “Mən demirəm aparma. Amma xeyri olmayacaq.” Həkimlər mənə bir az sakitedici dərmanlar verdilər ki, uşaq əziyyət çəkməsin. Mən ümidsiz halda uşağı evə gətirdim. Günlər keçdikcə həkimin dediyi əlamətləri uşaqda görürdüm. Mən göz görə-görə uşağın əlimdən çıxdığına dözə bilmirdim. Bu mənə çox ağır gəlirdi. Bir gün atam bizə gəldi. Mən atama dedim ki, uşaqda həkimlərin dediyi əlamətlərin çoxunu görürəm. Uşaq artıq heç nə yemir və ayağa dura bilmir. Mən belə görürəm ki, uşaq son anlarını yaşayır.
Onun atası yaşlı, təqvalı və hörmətli bir seyyid idi. Məhəllədə hamı ona böyük hörmət bəsləyirdi. Kişi danışır ki, atam uşağın vəziyyətini bu halda görüb ağladı. O, Quranı götürüb evin bir küncündə dayandı. Quranı başına qoydu və bir ayağını qaldırıb dedi: «İlahi, uşağa şəfa verməyincə mən yerə əyləşməyəcəyəm.» Mən gəlib atamın üzündən öpüb dedim: «Atacan, olan işdir, səbirsizlik edib özünə əziyyət vermə.» Atam mənə baxıb dedi: «Sən get işinlə məşğul ol. Mənim işimə qarışma.»
Mən gəldim uşağın yanına. Məni ağlamaq tutmuşdu. Özümü saxlaya bilmirdim. Bir tərəfdən atamın küncdə durub ağlaması, bir tərəfdən də uşağın bu vəziyyəti mənə çox pis təsir etmişdi. Mən ağlaya-ağlaya Həzrət Əbülfəzl(ə)-ın adını çəkib Allaha yalvarırdım. Çox ağladım, başımı uşaq yatan yerə qoydum və yatdım. Yuxuda gördüm ki, məhəlləmizin məscidinin qarşısında böyük çaxnaşma var. Gəlib camaatdan soruşdum: «Burada nə hadisə baş verib.» Dedilər: «Məgər bilmirsən ki, on dörd məsum bizim məscidə gəlib.» Mən qaça-qaça məscidə daxil oldum. Gördüm ki, məsciddə on dörd nəfər sıra ilə mənbərin yanında əyləşib. Bildim ki, bunlar on dörd məsumdur. Lakin yaşıl qəbalı, əmmaməli bir nəfəri mənbərə çıxan gördüm. Soruşdum: «Bəs o mənbərə çıxan kimdir.» Dedilər: «Həzrət Əbülfəzl(ə)dır.» Mən mənbərin yanına qaçıb həzrət Əbülfəzl(ə)-ın əbasından yapışdım. Həzrət Əbülfəzl(ə) dönüb mənə baxdı və buyurdu: «Nə istəyirsən?» Dedim: «Ağa, mən səndən seyyid Yəhyanı istəyirəm.» Həzrət Əbülfəzl(ə) mənə baxdı və buyurdu: «Seyyid Yəhyanı verdim sənə.” Elə bu anda yuxudan ayıldım. Gördüm ki, uşaq yatıb, atam isə evin küncündə eləcə dayanıb. Onun yanına gəlib dedim: «Atacan, Quranı başından götür. Həzrət Əbülfəzl(ə) uşağa şəfa verdi.» Atam dedi: «Mən hardan bilim ki, uşaq şəfa tapıb.» Dedim: «Gəl əyləş, mən sənə danışım.» Atam əyləşdi, mən yuxuda görüklərimin hamısını ona danışdım. Uşaq yuxudan ayıldı, gördük ki, tamamilə sağalıb. Beş-altı aydan sonra həkimlərin mənə verdiyi kağızları da, uşağı da götürüb xəstəxanaya yollandım. Həmin həkimlərin yanına gedib kağızları onlara verdim. Həkimlər mənə dedildər: «Nə oldu, uşaq öldü?» Dedim: «Yox. Mən uşağın şəfasını aldım.» Dedilər ki, bu ola bilməz. Dedim ki, uşağı özümlə gətirmişəm, icazə verin içəri gəlsin. Uşaq gəldi, həkimlər onu rentgendən keçirib analiz etdilər. Gördülər ki, onda heç bir xəstəlik yoxdur. Dedilər: «Elə bil bu uşaqda heç xəstəlik olmayıb.» Bu hadisənin üstündən təqribən on il keçir və həmin uşaq indi böyüyüb yaşayır.
Bizim öz zamanəmizdə bu kimi hadisələr həddən artıq çoxdur. Bir çox insanlar Əhli-beyti vasitə etməklə öz şəfalarını onlardan almışlar.
Əhli-beyti vasitə edən şəxs gərək təqvalı və qəlbi günahlardan təmiz olsun. Camaat arasında kiməsə vergi verilməsi və ya falçılardan istifadə etməsi cahilliyin və nadanlığın əlamətləridir. Yalandan: “Mənə vergi verilib,” -deyən və ya falçılıqdan istifadə edənlər camaatın nadanlığından faydalanırlar. Qəlbində təqva olmayan şəxsə Əhli-beyt yaxın düşməz. Əhli-beytə sevgi bəsləyən şəxsin gərək qəlbi təmiz və əməlləri də düzgün olsun.
Mərhum Ayətullah Əşrəf Mazəndəraninin şagirdlərindən biri deyir: «Mən Məşhəd şəhərinə İmam Rza(ə)-ın ziyarətinə gedərkən ustadımın yanına gəldim və bildirdim ki, mən İmam Rza(ə)-ın ziyarətinə gedirəm. Ayətullah Mazəndərani mənə dedi ki, İmama mənim salamımı yetir və o həzrətə de ki, gözünün ucu ilə bizə də bir lütf nəzəri ilə baxsın.
Mən Məşhəd şəhərinə yollandım. Bir neçə gün İmam Rza (ə)-ın hərəmini ziyarət etdikdən sonra Ayətullah Mazəndəraninin salam sözünü O Həzrətə dedim. Gecə yatıb yuxuda İmamı gördüm. İmam mənə buyurdu: Əşrəf Mazəndəraniyə mənim salamımı yetir və bu şeri ona oxu:
Ayine şo, cəmale pəritələtan tələb.
Caru bezən xane, sepəs mihiman tələb.1
Saf ol, güzgü kimi pəri camallıları özünə cəlb eylə.
Süpürgə çək evə, təmizlə, sonra qonaq tələb eylə.
Yəni həmişə əməllərin düzgün olmalı və qəlbin bütün çirkinliklərdən pak və təmiz olduqdan sonra bizi çağır.
Mən yuxudan ayıldım və yuxuda gördüklərimi yadımda saxladım. Öz şəhərimə qayıtdıqdan sonra, Ayətullah Mazəndəraninin evinə getdim. Qapını döydüm. Ayətullah Mazəndərani özü qapını açıb, üzümə baxdı və gülümsəyərək İmamın mənə oxuduğu şeri oxudu.
Gərək insanın qəlbi və əməli düzgün və təmiz olsun. Çünki insanın qəlbi təmiz və əməlləri düzgün olarsa, Allah belə xüsusiyyətləri ona inayət edər və imamlara əlaqə və məhəbbəti artar.
Biz yuxarıda qeyd etdik ki, insanın tövbəsi, təqvası, ibadəti və ixlası olmazsa, Əhli-beytə bağlı ola bilməz. Eləcə də Əhli-beytə məhəbbəti olmayan şəxsin təqvası və imanı da olmaz. Allah belə insanların ibadət və dualarını qəbul etməz. Çünki bu iki məsələ bir birinə qarşılıqlı surətdə bağlıdır.
Bu gecə Qədr gecəsidir və bu gecənin əməllərindən biri də Quranı baş üzərinə qoyub Allahın və Əhli-beytin adına and verib Allahdan öz istək və dualarımızı bildirməkdir. Bu gecə insan gərək öz istəklərini Həzrət peyğəmbərə və Əhli-beytə and verib Allahdan alsın. Hər kəs bu gecə öz istəklərini almasa uduzmuşdur.
Əllamə Əmini məclislərin birində Həzrət Xanım Fatimeyi-Zəhra(s.ə)-ın adını dilə gətirib ağladı. Sonra camaata dedi: «Camaat, kim istəyir getsin, lakin mən bu gecə öz diləyimi Xanım Zəhra(s.ə)-dan almamış burdan gedən deyiləm.”
Allah-təala qəlblərimizi iman nuru ilə işıqlandırsın və bizi dünya və axirətdə Əhli-beytdən ayrı salmasın.} 

^{Kitabın adı: İmam Hüseyn (ə) məktəbi}