Cuşi

Səs düşdü əhle- aləmə mahe əza gəldi,
Ey Kərbəla, amadə ol, şahe-hüda gəldi.
Mahi-Məhərrəmdir sənin dəştin olub gülşən,
Mənzil edib səndə Hüseyn, ey vadiyi-iymən,
Qoyma Fəratə əl tapa birəhm dövri-düşmən,
Bir karivan mehman sənə, ey Kərbəla gəldi.
Dəryayi-rəhmətdən çıxıb bir gövhəri-almas,
Hətta ola bilməz ona tay Xızrlan İlyas,
Zülmətə nur əfkən salub bədrüd-duca Əbbas,
Nəsrun minəllah pərçəmli sahib-liva gəldi.
Qoydu qədəm topraqına şahi-mülkü-leşkər, Səyyareye-şəms və qəmər Qasım, Əliyyi-Əkbər,
Məhmildə banuyi-hərəm, gəhvarədə Əsğər,
Zəhra qızı Zeynəb kimi bir məhliqa gəldi.
Aydın deyim axır sənə, ey Kəbeyi sani,
Şam əhli ağlar qoymasın biçarə anani,
Qoyma gətirsin məqtələ Səd oğlu Zəhrani,
Cam əldə, bir üç yaşda qız dildə nəva gəldi.
Qoyma hərəmində sənin Şümr eyləsin tüğyan.
Tavusi-zərin, çətrlərin olmasın giryan,
Qoyma siphər izzətə səyyad ata peykan,
Şəhpər açıb gülzarına fövci hüma gəldi.
Tapdın məqamü mənzilət ey dəşti-mehmandar,
De kəsməsin qovmi əsəd yol üstə qurbanlar,
Yetmiş iki can verməyə gül üzlü qurban var,
Yasə batmış, həyatı qüssə-nəva gəldi.
Yaz Nadiri, aləm bu gün geymiş qara ağlar,
Əl qoltuğunda mərdo zən, şaho-gəda ağlar,
Güya Məhərrəmdir yenə ərzo-səma ağlar,
Sahibe-əzadır məclisə, xeyrun-nisa ağlar.