Yolda qarşılaşdığımızda azan oxunurdu.

-Gəl səni məscidə aparım, dedim. Bu gün Cümədir bilirsən.

-Sən də mənim məscidə getmədiyimi bilirsən- dedi

-Bilirəm amma, səbəbini həqiqətən maraqlanıram.

-Nə bilim olmur axı- dedi. Şalvarımın ütüsü pozulub, dizləri çıxar deyə narahatlıq edirəm.

Qeyri ixtiyarı gülməyə başladım.

-Hərhalda zarafat edirsən- dedim. Bunun üçün məscidi tərk edərlər?

-Ciddi söyləyirəm- dedi. Geyimimə və xüsusilə yaşıla düşkün olduğumu bilərsən.

Həqiqətən elə idi. Geydiyi bir-birindən gözəl paltarları mütləq yaşılın bir başqa tonundan seçər və hər vaxt ütülü idi.

-Yaxşı- dedim. Həyatında heç məscidə getməmisənmi?

-Uşaqkən atamla bir neçə dəfə getmişdim- dedi. Həm də o vaxtlarda dizlərim sürtüləcək deyə hər halda narahat olmurdum. Lakin artıq məscidə gedə biləcəyəmi zənn etmirəm.

Onun söylədikləri məni son dərəcə çaşdırmış və bu mövzunu açdığıma peşman etmişdi. Daha sonra əl sıxıb ayrıldıq.

Onunla danışığımızdan 2 ay sonra, onun məsciddə olduğunu söylədilər. Dərhal getdim. Məsciddəki namaz sıralarının ən önündə dayanırdı və üzərində yenə yaşıllar vardı.

Yavaşca yanına yaxınlaşdım və sakit bir səslə:

-Nə oldu- dedim. Məscidə gəlməyəcəkdin? Heç səsini çıxarmadı. Çünki musəlla daşının üzərində, yaşıl örtüklü bir tabut içində yatırdı.