Ümmül-Bənin diliycə
İftixari-ali-Haşim sahib ələm, balam vay,
Nəxli-zaridə su üstə qolları qələm balam vay,
Kərbəla çölündə gördü bağlanıb Hüseyn qiyamı,
Sadiqanə xidmətinə razı eyliyib imamı,
Qətlgahda can verəndə göndərib mənə pəyamı,
Göz yaşı olan mərkəb, kipriyi qələm balam vay.
Çox dedi mənə xanımlar bu həyatda, bəxtəvərsən,
Fatimə gəzən otaqda iftixarilə gəzirsən,
Heç biri deməzdi bir günü qara pirəhən geyərsən,
Qoymadı zəmanə axır məndə dincələm, balam vay,
Şəhri-Yəsribə pərişan qəmli karivan qayıtdı,
İtrəti-rəsuli-xatəm oldu bağrıqan qayıtdı,
Öldü Zeynəbin Hüseyni qaməti kaman qayıtdı,
Səslədim qəriqi bəhr, mühnəti-ələm, balam vay.
Qarəsin başından açmaz qəlbi dağdar olanlar,
Mən kimi ölüncə ağlar piri-ruzgar olanlar,
Məclis əzanı xoşlar daim əşkbar olanlar,
Var yeri belə ölüncə naləyə gələm balam vay.
Zeynəbim deyir şərari-itilada yandı qolsuz,
Rubəru ədulərilə qərdaşım dayandı qolsuz,
Sinəsində qanlı pərçəm məqtəli dolandı qolsuz,
Toprağa necə düşübdü mən mətələm balam vay.
Axşam olcağın yətimi göz yaşın üzarə bağlar,
Gün batanda ahı artar, qəlbi-əqrəbanı dağlar,
Verəm hər qədər təsəlli vaysınar, ürəkdən ağlar,
Bağlanar gecə dübarə səxt mərhələm, balam vay.