Yetməz sona bu qəm...

Ağlat məni, ey qəmli könül – qəmdədir aləm,

Aləm bürünüb matəmə – matəmdədi Xatəm.

Əvvəl necə Taha ilə oldu Cahan abad,

Zülmün evi batsın – dağıdıb eylədi bərbad,

Məzlumə tərəf gəldi yenə naləvü-fəryad.

Azğın, gözü qan tutmuş həris, qatilü-cəllad,

Murdar nəfəsiylə elə qəm eylədi icad,

Ta Həşrəcən aşiqlərin ötməz günü biqəm,

Yetməz sona bu qəm, nə də gözdən süzülən nəm.

Peyğəmbərə arxa çevirən “dahi” sayıldı,

Mövlanı dananlar da həmin “dahilər” oldu.

Zəhra dərü divar arasında niyə qaldı?

Yandı qapısı, həm də qabırğası qırıldı,

Ümmət bunu bir fikr eləsə, bəlkə ayıldı –

Zəhra gecə dəfn oldu, niyə – bir bu sual, həm

Qəbrin yeri gizlindi – bu da digər mübhəm.

Lütfün dəyərin bilmədilər – min kərə əfsus,

Zəncirə vurub könlümü dərd eylədi məhbus,

Əyyami-müsibət ki, edib aləmi məyus,

Biçarə zəbanə necə əmr eyləyəsən – sus!

Zəhra kimi bir gül ki – ola Xaliqə məxsus,

Əmma ki, bu ümmət o Gülə olmaya həmdəm,

Həm zülm eləyənlə olalar zülmdə bahəm.

Zəhrayə əvəz Şiri-Xudaçun gələ bilməz,

Zəhra qəmini kimsə ürəkdən silə bilməz,

Bir kimsə də bu dərdi Əli tək bilə bilməz,

İllər ötə, bir zərrə bu qəm əskilə bilməz,

Hər qəlb ilə Mövlam Əli dərdin bölə bilməz,

Dözməz buna, kim olmasa eşq-əhlinə məhrəm,

Həm qəlb gərəkdir ola dağdan daha möhkəm.

Ol “qəsbi-Fədək”dən quduran zümreyi-qəddar,

Zəhranı da öldürdü həmin cani-sitəmkar!

Heç kəlmə bacarmaz edə qəlbimdəkin izhar,

Dərdin necə izhar edə, bilmir dili-bimar...

Şahin, dilə Həqdən – olasan məzluma qəmxar,

Ta olmayasan əhli-ədulər kimi xürrəm,

“Əyyam”də aşiqdə gərək qüssəli görkəm.

Müəllif: Şahin Qurbanov