Bir nəfər gecələri qalxar, Allaha əl açıb Ona dua edərdi. Bir gün şeytan ona deyir ki: Ey Allahı çox anan insan! Bütün gecə Allah deyib çağırırsan. Heç sənə: Buyur deyən varmı? Sənə cavab verən varmı? Nə vaxta qədər belə dua edəcəksən?
Həmin şəxsin qəlbi qırılır, başını yastığa qoyub yuxuya gedir. Yuxuda ona belə deyirlər: Özünə gəl, oyan. Niyə dua və zikri tərk etdin? Niyə usandın?
O: Buyur deyə bir cavabın gəlmədi. Qapından qovulmaqdan qorxuram, -deyir
Səs: Sənin  Allah deməyin, Onun Buyur deməsidir. Sənin yalvarışın Allahın sənin ruhuna ilham verməsi, önünü açmasıdır. Səndəki qorxu, sevgi, ümid Allah lütfünün kəməndidir. Sənin hər Ya Rəbbim! deyişinin altında Allahın Buyur deməsi var.
Qafilin, cahilin canı, ruhu bu duadan uzaqdır. Çünki ona Ya Rəbbim! deməyə icazə verilməmişdir. Onun ağzına da, dilinə də qıfıl vurulub. Müşkülə düşəndə ağlayıb sızlamasın deyə Allah ona dərd, ağrı, qəm, kədər verməyib.
Bunu başa düş ki, Allaha dua etməyə, Onu çağırmağa səbəb olan dərd dünya səltənətindən daha yaxşıdır.
Dərdsiz dua soyuqdur...