Həzrət Rüqəyyə (ə) şami qəribanda atasının cənazəsi kənarında
Şami qəriban gecəsi həzrət Zeynəb (ə), yarısı yanmış bir xeymədə azca yuxuladı. Yuxuda anası Fatimeyi Zəhranı (ə) gördü. Ərz etdi: Anacan, bizim halımızdan xəbərin varmı?!
Həzrət Fatimeyi Zəhra (ə) buyurdu: Eşitməyə taqətim yoxdur. Həzrət Zeynəb ərz etdi: Bəs dərdimi kimə deyim?
Fatimeyi Zəhra (ə) buyurdu: Oğlum Hüseynin (ə), başını bədənindən ayırdıqları vaxt, mən özüm orada idim. İndi ayağa qalx və Rüqəyyəni (ə) tap. Həzrət Zeynəb (ə) ayağa qalxdı və nə qədər səsləsə də Rüqəyyədən (ə) bir xəbər olmadı. O, Ümmü Gülsümlə ağlayıb nalə etdilər və Rüqəyyəni (ə) axtarmağa başladılar. Nəhayət, qətligahın yaxınlığından onun səsini eşitdilər. Parə-parə olmuş bədənlərin yanına gəldilər, gördülər Rüqəyyə (ə) özünü atasının pak cənasi üstə atıb və əllərini atasının sinəsinə yapışdırıb, ürək dərdlərini deyir.
Həzrət Zeynəb (ə) onu nəvaziş etdi. Bu vaxt Səkinə (ə) da gəldi və birlikdə xeyməyə qayıtdılar. Yolda Səkinə (ə) Rüqəyyədən (ə) soruşdu: Atanın bədənini necə tapdın? O, cavab verdi: O qədər ata, ata səslədim ki, birdən atamın səsini eşitdim ki, buyurdu: Buraya gəl, mən buradayam.
Yatdı qoşun kəsildi səs, sayə çəkildi dövrədən
Çıxdı Rüqəyyə xaricə, nisfi şikəstə xeymədən
Başı açıq, ayaq yalın, caməsi köhnə pirəhən
Qətligəhə tərəf qaçır, yel kimi titrəyir bədən
Hər qədəm ağlayır deyir: hardasan ay baba Hüseyn?
***
Guşeyi-qətligahidən birdən eşitdi bir səda:
Gəzmə bu qanlı ərsəni, sinəmin üstə gəl bala
Cəzb edib aşinasını ləhni- sədayi-aşina
Xaneyi-eşqidən işıq sate olurdu bərməla
Oldu çiraği-nur ilən ol qıza rəhnəma Hüseyn
***
Tapdı nişani-nur ilən məqtəl ara babasını
Gördü çuxur məkanidə qan bürüyüb yarasını
Açdı yaralı şəh iki bazuyi-həqnəmasini
Sinəsinə yapışdırıb doxtəri-binəvasini
Nisgil ilə dedi o qız: canüvə mən fəda Hüseyn!
***
Harda idin qoşun gəlib xeyməni yandıran zaman
At qabağında qızları çöldə dolandıran zaman
Mə’cərü-guşivaridən ötrü qovub yoran zaman
Rəxtimizi soyan zaman, qəmçi ilə döyən zaman
Vermədin, eylərəm giley, naləmizə səda Hüseyn
***
Bir də məriz qardaşım, od tutub odlanan zaman
Vurdu bibim özün oda, xeymə alovlanan zaman
Damənim od tutub mənim şölə çəkib yanan zaman
Əmmələrim, anam, bacım qol-qola bağlanan zaman
Səs niyə vermədin hamı səslədi onda ya Hüseyn!
***
Etmə Rüqəyyəcan giley, mən niyə dadə gəlmədim
Qərq idi xaki-xunidə nəşim aradə gəlmədim
Köynəyimi apardılar, sinə qoşadə gəlmədim
Nazir idim o halizə nuki-cidadə gəlmədim
Fikr eləmə Dəməşqəcən sizdən ola cüda Hüseyn
***
Qovzanıb istədim gələm, atlar ayağı qoymadı
Tutdü məni çuxur yerin qanlı qucağı qoymadı
Qəlbidə növcəvanımın suzişi-daği qoymadı
Nizə, qılınc sınıqları kəsdi qabaği qoymadi
Oldu bu seyri-rahidə manei-mübtəla Hüseyn
***
İndi öpüm icazə ver surəti-şəms-təl’əti
Sən də müqabilində qoy surətimə o surəti
Çək o mübarək əllərin başimə, qıl məhəbbəti
Pak elə zülfümün tozun, sən bil anamın hörməti
Ta bu yətimə doxtərin xatiri xoş ola Hüseyn
***
Yoxdu başım Rüqəyyəcan, ta öpəsən cəmalimi
Ya ki, qoyam o surətə surəti por məlalimi
Yoxdu bədəndə əllərim gör bu şikəstə halimi
Başuvə əl çəkəm siləm, zülfi-çəmən misalini
Yoxsa edərdi xahişin şövqilə cabeca Hüseyn
***
Yatma bu qanlı sinədə, dur, bala get, Rüqəyyəcan
Əmmələrin gəzir çöli sinə xəraşü bağrı qan
Ərsədə rəddi-payuvi dərk edib axtarır nişan
Gör necə səs gəlir deyir: nazlı Rüqəyyəm hardasan?
Bir də deyirlər qıl kömək bizlərə ya əxa Hüseyn!
***
Ey yaralı Hüseynimə doxtəri-nazidanə gəl
Başı bəlali bülbülüm, boş qalıb aşiyanə gəl
Bu gecə aləmi səni saldı çölə zəmanə gəl
Lə’l kimi boyanmısan başdan-ayağə qanə gəl
Zülfüvə xuni sorx ilə vermiş əcəb cəla Hüseyn
***
Gəldiyi yoldan ol xanım istədi ric’ət eyliyə
Əmmələrin gəzib tapa, ya gedə parə xeyməyə
Qorxdu itirdi düz yolu, düşdü vücudi lərzəyə
Bir Nəcəfə tərəf baxıb, bir də səvadi -Kufəyə
Gəl yolumu itirmişəm, ol mənə rahnəma Hüseyn
***
Əhli əza! kim elədi bəs o qıza dəlaləti ?
Getdi mənim əqidəmə, şəmsi-həyavü-möhənəti
Yəni anası Fatimə tapdı o morği möhnəti
Əmmələrinə əlbəəl verdi həmən əmanəti
Hifz edələr ki, Şamidə salim ala onu Hüseyn
Zülməti şəb hərəsnak , əmmələri gəzir çölü
Bir qız uşağı nabaləd, ərsə tikan ilən dolu
Oxdu, qılıncdı, nizədi, qanlı cənazə sağ-solu
Əmmələrin gəlir səsi, leyk tapammayır yolu
Nazir idi o qəmfəza aləmə bərməla Hüseyn
Salam olsun sənə ey ata! Səndən sonra necə müsibətlər çəkdim. Sənin ayrılığından və şəhadətindən sonra qərib və tənhayam.
Əsirlər aparılan məntəqələrin birində, Əba Əbdillah Hüseynin (ə) qızı məhmildən yerə düşdü. İmam Hüseynin (ə) başını aparan nizədar deyir: Birdən nizəm yerə girdi. Nə qədər çalışdımsa, onu yerdən çıxara bilmədim. Dedim: İmam Səccaddan (ə) soruşun, görün nə olub ki, nizə yerə batıb, çıxmır. Xəbər imam Səccada (ə) çatdı. Həzrət buyurdu: Bibim Zeynəbin xidmətinə gedin və ondan soruşun ki, nə olub? Həzrət özü də gəlib buyurdu: Bibi, atam demək istəyir ki, bacı, əsirləri say, gör qardaşının balalarından yerdə qalan olmayıb?
Həzrət Zeynəb, bu sözü qardaşının yadigarından (imam Səccaddan ə) eşidən kimi, Ümmü Gülsümün yanına gəlib dedi: Bacı qardaşımın balalarından biri yoxdur, gəl onu axtaraq tapaq. Hərəsi bir tərəfə yollandılar və çağırırdılar: Bibin sənə qurban haradasan? Niyə cavab vermirsən? Amma cavab eşidilmirdi.
Bu vaxt, qaranlıqda onlara tərəf gələn bir qaraltı gördülər. O, zəif və titrək səslə ağlaya-ağlaya atasını çağırır və deyirdi: Ata, ata hardasan, niyə qızının fəryadına çatmırsan? Onlar nazdanəni görən kimi ona tərəf qaçdılar, qucaqlarına aldılar. O nazdanə, atasının kəsilmiş başına xitab edib deyirdi: Ata, ata elə ki, naqədən yıxıldım, fəryad edirdim. Bir nurani və əzəmətli xanım gəlib, mənə kömək etdi. Ona ürək sözlərimi dedim. Ona dedim, mən Hüseynin (ə) qızıyam. Mənə qəmçi vurdular, mənə sili vurdular. Ata, o əzəmətli xanım çox mehriban idi, məni qucağına aldı, nəvazişlə başımi əl çəkdi, mənə dildarlıq edib dedi: Qəm yemə, qafiləyə çatacaqsan. Bu mehribanlığı ondan görəndə dedim: Bibi ayaqlarima bir bax, o qədər tikanlar üstə qaçmışam, yaradır. O xanım bu sözləri məndən eşidəndə dedi: Ürəyimin yaraları üstə duz səpmə.
O nurani və əzəmətli xanımın neçə əlaməti var idi: biri, surəti nili idi, ikinci, qəddi əyilmişdi, üçüncü, bir əlini qabırğalarına tutmuşdu.
Kitabın adı: Həzrət Rüqəyyə (ə)
Admin: 3
Redaktor: 4
Sayt nəzarətçisi: 7
VİP: 1
İstifadəçi: 6704
Bu gün: 0
